Mewa srebrzysta: Różnice pomiędzy wersjami

|infragromada = [[Ptaki neognatyczne|neognatyczne]]

|IUCN id = 14420462030608

|wikisłownik = mewa srebrzysta

: W [[Polska|Polsce]] gnieździ się nielicznie od [[1968]] roku w całej niżowej części kraju. Obecnie kolonie występują głównie na płaskich dachach budynków i na betonowych powierzchniach nad wodą w większych miastach polskiego wybrzeża. Podczas przelotów mewa ta licznie pojawia się na wybrzeżu, a sporadycznie również w głębi kraju np. środkowym odcinku Wisły. Jej zasięg stopniowo się poszerza. Liczebność rosła do początku lat 90. W czasie tej kolonizacji część drapieżników, w tym norki, nauczyły się wyszukiwać i plądrować jej gniazda wyjadając młode i jaja, co spowodowało, że nie spotyka się już prawie jej gniazd w siedliskach naturalnych.

[[Plik:Mewa srebrzysta.JPG|thumb|250px|left|Mewa srebrzysta -– osobnik dorosły]]

; '''Cechy gatunku''' : To najliczniejszy gatunek dużej mewy. Wyraźny jedynie [[dymorfizm wiekowy]]. U osobników dorosłych w szacie godowej grzbiet i skrzydła popielate, końce skrzydeł czarne z białymi plamkami, reszta ciała biała. Głowa również jest w całości biała, jednak w szacie spoczynkowej pojawia się mniej lub bardziej wyraźne "strychowanie" - czyli szare zabarwienie końcówek piór nadające głowie pstry wygląd. Dziób mocny, żółty z czerwoną plamką na żuchwie. Czarne lotki na końcach skrzydeł mają białe czubki. Żółta tęczówka z żółtą lub rzadziej pomarańczową obrączką powiekową. Osobniki młodociane białe z brązowym deseniem, gęstszym na wierzchu ciała, brązowym grzbietem o piórach biało obrzeżonych. Dziób brązowy, nogi cieliste. Z wiekiem przybywa barwy popielatej na grzbiecie i skrzydłach, a zanika brązowy deseń. Ostateczne ubarwienie osiągają w 4. roku życia. Razem w ciągu swojego rozwoju przybiera do 10 szat. Samiec i samica są prawie tak samo ubarwione. Część populacji zachodnioeuropejskich jest osiadła, pozostałe, zwłaszcza północnoeuropeskiepółnocnoeuropejskie, są wędrowne. Potrafią pokonać długie podróże na południe. Zarówno wielkość, jak i ubarwienie mewy srebrzystej są zmienne i zależą od pochodzenia. Dlatego też popielatoszary grzbiet i skrzydła mogą być u innych populacji tak ciemne jak u mewy żółtonogiej. Jaśniejsze łapy mają ptaki z Europy Zachodniej i Skandynawii. ''L. a. argentatus'' ma różowe nogi, pozostałe żółte. Zasadniczo mewy tundrowe są największe, najciemniejsze, o najpotężniejszym dziobie, podczas gdy ''L. a. argenteus'' najbledsze i najmniejsze.
[[Plik:Mewa srebrzysta młody.JPG|thumb|250px|right|Mewa srebrzysta -– osobnik młody o charakterystycznym brudno-brązowym upierzeniu]]

; Głos: Mewy srebrzyste krzyczą jak [[Mewa żółtonoga|mewy żółtonogie]], choć ich skwir jest donioślejszy i głośny "kiija-kija-kia-kjaa-kjau".

* Długość ciała ok. 55-6855–68 cm

* Rozpiętość skrzydeł ok. 130-150130–150 cm

* Masa ok. 600-1500600–1500 g

[[Plik:European Larus Argentatus distribution map.svg|thumb|right|Kolor zielony: obszar gniazdowania, kolor niebieski: obszar zimowania, kolor żółty: obszar zimowania po migracji]]

; '''Jaja''' : W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu-czerwcu 1-31–3 oliwkowozielonych jaj w ciemne plamki.

; '''Wysiadywanie i dorastanie''' : Jaja wysiadywane są przez okres 23-2923–29 dni przez obydwoje rodziców. Młode opuszczają gniazdo po 2-32–3 dniach po wykluciu. Pokarm przynoszą rodzice. Pisklęta umieją latać w wieku 7 tygodni. Pierwszy lęg wyprowadzają w wieku 3-73–7 lat. Od lipca ptaki zaczynają latać nad wybrzeżami, siadają na wydmach i towarzyszą płynącym statkom. Zimą młode ptaki przemieszczają się w głąb lądu.

Szybując w locie patrolowym wypatrują wyrzuconych na brzegach skorupiaków, jeżowców i padliny. W mule i błocie znajdują małże, które zjadają razem ze skorupkami, lub zrzucają je z wysoka by się roztrzaskały o twarde podłoże. Brodzą też w płytkiej wodzie. Potrafią rzucać się z wysokości 5 metrów w wodę i nurkować na kilkadziesiąt centymetrów. Gdy pływa, zdobycz chwyta z powierzchni wody lub zanurzając głowę. Może też łapać owady w locie. Szuka pokarmu też w pobliżu płynących kutrów rybackich. Zimą, gdy brakuje pokarmu, chętniej odwiedza wysypiska śmieci. Rzadziej spożywa pokarm roślinny. Skład diety jest uzależniony zatem od zasobów i pory roku.