Dynastia Jin (265–420): Różnice pomiędzy wersjami

'''Dynastia Jin''' ({{chińskie|upr=晋朝|trad=晉朝|hp=Jìn Cháo|wg=Chin Ch’ao}}; wym. [{{IPA|tɕîn ʈʂʰǎu}}]) – rządziła Chinami po zakończeniu walk w [[Epoka Trzech Królestw|Okresie Trzech Królestw]] ([[220]]-[[265]]). Po stosunkowo stabilnym okresie nazywanym Zachodnią Dynastią Jin północ Chin została zaatakowana przez barbarzyńskie plemiona i Chiny podzieliły się od [[317]] na [[Szesnaście Królestw]] i Wschodnią Dynastię Jin. Po upadku tej drugiej, nastał okres określany jako [[Dynastie Południowe i Północne]].

 

 

Władza cesarzy Jin okazała się jednak dość słaba: nie zdołali oni w pełni podporządkować sobie scentralizowanej biurokracji, a ustanowiony przez Wei system „dziewięciu rang urzędniczych”, w którym zdolności i umiejętności kandydatów były oceniane przez lokalnych urzędników podupadł, i w efekcie o stanowisku decydował status rodziny kandydata. Słabość władzy centralnej pogłębiały konflikty na dworze, gdzie silne klany cesarzowych atakowały się nawzajem i zagrażały rodowi cesarskiemu, czasem nawet urządzając zamachy na następców tronu{{odn|Ebrey|1999|s=89}}. W [[290]] wybuchła krótka, lecz krwawa wojna domowa między rodziną matki cesarza, a rodziną jego żony, którą wygrała w [[291]] ta ostatnia{{odn|Lewis|2009|s=50-51}}. Z kolei książęta, którym nadawano wielkie posiadłości ziemskie, wykorzystywali je do budowania własnych sił i do prób uzurpacji tronu{{odn|Ebrey|1999|s=89}}, co ostatecznie doprowadziło do tzw. Powstania Ośmiu Książąt w roku [[300]] i wojny domowej, w której aktywny udział, jako sojusznicy i najemnicy, brały niechińskie ludy zamieszkujące północne Chiny{{odn|Lewis|2009|s=51}}.