Ignacy Dubowski: Różnice pomiędzy wersjami

'''Ignacy Dub-Dubowski''' (ur. [[1874]] w [[Wilno|Wilnie]], zm. [[1953]] w [[Rzym]]ie) – [[Polacy|polski]] biskup rzymskokatolicki, [[ordynariusz]] diecezji łucko-żytomierskiej (1917-1925), administrator apostolski [[Diecezja kamieniecka|diecezji kamienieckiej]] ([[1917]]-[[1918]]), arcybiskup tytularny Philippopolis di Arabia.

Urodził się [[30 marca]] ([[12 kwietnia]] według starego stylu) [[1874]] r. w [[Wilno|Wilnie]], gdzie ukończył szkołę średnią. W latach [[1894]]-[[1899]] studiował w seminarium duchownym w [[Żytomierz]]u. Po święceniach kapłańskich, które otrzymał z rąk bpa [[Bolesław Hieronim Kłopotowski|B. H. Kłopotowskiego]] w [[1899]] roku, pracował jako administrator parafii [[Szpanów]], a następnie [[Chodorków]]. W l.latach [[1901]]-[[1903]] studiował w [[Rzym]]ie teologię dogmatyczną na [[Papieski Uniwersytet Świętego Tomasza z Akwinu|''Angelicum'']] oraz prawo kanoniczne na uniwersytecie Gregorianum, uzyskując doktorat w tej ostatniej dziedzinie. Po powrocie z Rzymu został w [[1904]] r. mianowany administratorem, a w [[1905]] r. proboszczem parafii w [[Korzec (miasto)|Korcu]], i był nim do [[1909]] roku. W [[1908]] r. został sekretarzem metropolity mohylewskiego abpa [[Apolinary Wnukowski|Apolinarego Wnukowskiego]] w [[Petersburg]]u. W tym samym roku został przez niego mianowany kanonikiem honorowym metropolitalnej [[Kapituła|kapituły]] [[mohylew]]skiej. Po jego śmierci w maju [[1909]] r. powrócił na stanowisko proboszcza w Korcu. Jest autorem rozprawy „Książęta Koreccy i zamek ich w Korcu”. W [[1910]] r. otrzymał order św. Anny III stopnia i tytuł szambelana papieskiego. W tym samym roku został proboszczem parafii katedralnej w Żytomierzu i wicedziekanem.

Od [[16 lutego]] [[1912]] r. był członkiem wołyńskiego gubernialnego komitetu statystyki. W 1912 r. został katechetą w szkole średniej św. Włodzimierza, w szkole zawodowej i czteroklasowej szkole miejskiej, a w [[1914]] r. także w żytomierskiej szkole felczerskiej. W latach 1912-1913 należał do łucko-żytomierskiego sądu biskupiego. W 1914 r. z nominacji matki cara [[Mikołaj II Romanow|Mikołaja II]], [[Maria Romanowa (1847–1928)|Marii Fiodorowny]], został członkiem honorowym wołyńskiej komisji gubernialnej dla opieki nad sierocińcami. Dnia [[19 sierpnia]] [[1915]] r. otrzymał nominację na delegata duchowieństwa katolickiego do komisji podatkowej od nieruchomości, w miejskim urzędzie w Żytomierzu. Dnia [[16 października]] [[1916]] r. papież [[Benedykt XV]] mianował go biskupem łuckim i żytomierskim oraz administratorem apostolskim diecezji kamienieckiej. Sakrę biskupią otrzymał [[28 stycznia]] ([[15 stycznia]]) [[1917]] r. w kościele św. Katarzyny w [[Petersburg|Piotrogrodzie]] (Petersburgu). Rządy w diecezji żytomierskiej objął [[15 lutego]] 1917 r., zaś w diecezji łuckiej [[17 września]] [[1919]] roku. Diecezję łucko-żytomierską obejmował w niezwykłe trudnym czasie [[Rewolucja październikowa|rewolucji bolszewickiejw Rosji]]. Uczestniczył w organizacji administracji kościelnej w reaktywowanej diecezji kamienieckiej ([[1918]]). Jako biskup prowadził bardzo energiczną działalność duszpasterską. W 1917 r. zatwierdził powstałe w Białej Cerkwi Zgromadzenie SS. Misjonarek Benedyktynek, które następnie sprowadził do [[Kowel|Kowla]], a dwa lata później poparł plan założenia, przez [[Zofia Tajber|Zofię Tajber]] ([[1890]]-[[1963]]), Zgromadzenia SS. Najświętszej Duszy Chrystusa. W tym samym roku założył w Żytomierzu „Tygodnik Kresowy” (ukazywał się do 1919 r.), a później „Kronikę Diecezji Łucko-Żytomierskiej” (Łuck, [[1921]]-[[1925]]) przemianowaną w 1925 r. na „Kronikę Diecezji Łuckiej” oraz tygodnik „Lud Boży” (Łuck [[1923]]-[[1925]]). W dniu [[19 listopada]] 1917 roku w kościele klasztornym (wówczas jezuitów) w [[Berdyczów|Berdyczowie]] uroczystym aktem oddał diecezję łucko-żytomierską i kamieniecką w opiekę Najświętszej Maryi Panny Berdyczowskiej oraz patronom Polski św. Stanisławowi Kostce i wówczas jeszcze [[Andrzej Bobola|bł. Andrzejowi Boboli]]. Rozporządzeniem z [[8 lutego]] ([[21 lutego]]) [[1918]] r., dla ujednolicenia obchodów świąt katolickich z całym Kościołem rzymskokatolickim, w kościołach i kaplicach diecezji łucko-żytomierskiej i kamienieckiej wprowadził nowy styl. W czasie rewolucji bolszewickiej w [[Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka|Ukraińskiej SRR]] w latach [[1917]]-[[1920]] i w wyniku wielokrotnych zmian władz, pomimo ośmiu miesięcy prześladowań i zagrożenia śmiercią ze strony bolszewików, uważających go za „nieposłusznego i kontrrewolucjonistę”, trwał na stanowisku w Żytomierzu. W pewnym okresie ukrywał się, by uniknąć więzienia i śmierci. W czerwcu 1919 r. razem z jedenastoma innymi księżmi z Żytomierza został skierowany do robót publicznych. Przeżył zamach na swoje życie, zaplanowany przez bolszewików, podczas którego ocalił zamachowca przed zlinczowaniem go przez tłum zebrany przed katedrą żytomierską. Wiosną 1919 r. w ciągu dwóch miesięcy był chroniony w domu biskupim przez kilkaset uzbrojonych osób spośród miejscowych katolików, prawosławnych i Żydów. Dwukrotnie uchronił kilka tysięcy ludności żydowskiej od pogromów, otwierając dla niej w Żytomierzu kościoły i dom biskupi. Aresztowany przez bolszewików [[6 sierpnia]] 1919 r., został uwolniony pod wpływem protestów i nalegań tłumu ludności Żytomierza.

Dnia [[8 czerwca]] 1920 r. bezpowrotnie opuścił tereny diecezji pozostające w [[Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka|Ukraińskiej SRR]], razem z wycofującymi się z Żytomierza wojskami polskimi. Za odwagę w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku został odznaczony Krzyżem Walecznych. W latach 1921-1922 skierował na opuszczone parafie w tej części diecezji łucko-żytomierskiej, która pozostała w ZSRR, siedmiu spośród ok. dziesięciu wyświęconych w tym czasie przez siebie w Polsce księży. W lutym 1923 r. zwracał się do Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego o paszport dyplomatyczny, celem wizytacji tych części diecezji łuckiej i żytomierskiej, które pozostały w ZSRR. W odpowiedzi ministerstwo proponowało mu zwykły paszport zagraniczny (wyjazd nie doszedł do skutku). Powołał do istnienia Seminarium duchowne diecezji łucko-żytomierskiej, które zostało uroczyście otwarte w Łucku [[4 listopada]] [[1922]] roku. Otaczał je wielką troską i poświęcił Najsłodszemu Sercu Pana Jezusa. Wybitnie przyczynił się do organizacji stworzonej w [[1925]] – w ramach reorganizacji administracji kościelnej w Polsce – diecezji łuckiej. Na jej terenach powołał do życia kilkadziesiąt nowych parafii. Od 1925 r. na życzenie papieża Piusa XI przebywał w Rzymie. W dniu [[30 maja]] 1925 r. zrezygnował z zarządzania diecezją żytomierską i nowo powstałą (odnowioną) diecezją łucką. W diecezjach łuckiej i żytomierskiej pracował, jak sam określił, „dla Kościoła Świętego i kochanej Ojczyzny” 17 lat jako kapłan i 8 lat jako jej ordynariusz. Na polecenie papieskie pozostał w Wiecznym Mieście. Został mianowany arcybiskupem tytularnym filippopolitańskim (Philippopolis in Arabia) i był doradcą komisji papieskiej Pro Russia (ds. Kościoła katolickiego w ZSRR). Od początku lutego do listopada [[1928]] r. na polecenie Piusa XI wizytował parafie polonijne w USA, Kanadzie i Włoszech. Po zakończeniu wizytacji złożył sprawozdanie rządowi polskiemu na temat Polonii amerykańskiej i kanadyjskiej.

W [[1928]] został Przeorem Duchowym Polskiego Przeoratu [[Zakon Rycerzy św. Łazarza|Rycerskiego i Szpitalnego Zakonu Św. Łazarza z Jerozolimy]]. Mieszkając w Rzymie brał aktywny udział w życiu kościelnym i polonijnym w Wiecznym Mieście. Zmarł [[10 marca]] [[1953]] roku w Rzymie i został pochowany na tamtejszym słynnym cmentarzu [[Campo Verano]].

* Ks. Witold Józef Kowalów, „Abp Ignacy Dub-Dubowski (1874-1953)”, [w:] „Wołanie z Wołynia” 5 (1998) nr 5, s. 37-39.