MS Batory: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
powrót do pierwotnego malowania w trakcie remontu w 1957 r. |
uściślenia w sprawie Eislera |
||
Linia 131:
Następnie do maja poddany został remontowi. W tym czasie znajdował się w dyspozycji ''United Maritime Authority'', przewoził żołnierzy do ich ojczystych krajów: z Islandii, z [[Funchal]] na [[Madera|Maderze]] i Neapolu. 9 lipca w związku z cofnięciem uznania dla rządu londyńskiego, ze statku zeszła większość załogi. 13 lipca podpisano umowę z brytyjskim ''Ministry of War Transport'' dotyczącą dzierżawy „Batorego” na zasadach „[[bare boat charter]]” i dwa dni później opuszczono polską banderę, oddając statek w zarząd brytyjskiemu armatorowi ''Lamport & Holt Line Ltd''. Ponieważ Brytyjczykom zabrakło ludzi do obsadzenia jednostki, zatrudnili oni dotychczasową załogę. 2 sierpnia 1945 roku statek wyszedł z Glasgow do [[Port Said]]u, gdzie 9 sierpnia wyokrętowano pasażerów. Przez następne pół roku woził brytyjskich żołnierzy z [[Bliski Wschód|Bliskiego Wschodu]] do portów południowej Francji{{odn|Drzemczewski|Ślebioda|2005|s=295}}, 28 grudnia powrócił do Glasgow, gdzie poddano go remontowi{{odn|Pertek|1983|s=444}}.
4 stycznia 1946 roku kapitan Deyczakowski zdał dowodzenie kpt. ż.w. Franciszkowi Szudzińskiemu. Remont statku zakończył się w końcu stycznia. 2 lutego jednostka wyruszyła z wojskiem do Port Saidu, gdzie dotarła 10 lutego, następnie skierowała się do Bombaju, gdzie zjawiła się 20 lutego. Tam zaokrętowano brytyjskich żołnierzy i „Batory” skierował się do Glasgow, gdzie przybył 16 marca. 2 kwietnia został zwrócony GAL-owi i podniesiono na nim ponownie polską banderę. 15 kwietnia kapitan Szudziński zdał statek kpt. ż.w. [[Jan Ćwikliński|Janowi Ćwiklińskiemu]]. W końcu kwietnia skierowano go do rekonwersji na statek pasażerski. Zadanie to otrzymała stocznia ''Mercantile Marine Engineering & Graving Docks Co. S.A.'' w [[Antwerpia|Antwerpii]], po czterech miesiącach planowano przebudowę zakończyć. W czasie prac stoczniowych, 26 lipca 1946 roku, w radiokabinie statku wybuchł groźny pożar, który mało brakowało, a zniszczyłby „Batorego”{{odn|Pertek|1983|s=422}}. Przebudowę zakończono 1 kwietnia 1947 roku, a statek od razu (tzn. po zakończeniu prób zdawczo-odbiorczych – 5 kwietnia) udał się do Nowego Jorku (zawijając po drodze do [[Southampton]]). 30 kwietnia 1947 roku powrócił (po raz pierwszy po wojnie) do Gdyni{{odn|Drzemczewski|Ślebioda|2005|s=295}}. W 1949 r. nieświadomie nielegalnie wywiózł z [[Stany Zjednoczone|USA]] aresztowanego tam i zwolnionego za kaucją agenta [[Międzynarodówka Komunistyczna|Kominternu]] [[Gerhart Eisler|Gerharta Eislera]]<ref>{{cytuj książkę |autor=[[Arthur Koestler]] |tytuł=The Invisible Writing |rok=1954 |strony=39–43}}</ref>. Było to
Od kwietnia do 18 lipca 1951 roku w brytyjskiej stoczni ''Palmers Shipbuilding & Iron Co., Ltd'' w [[Hebburn|Hebburn-on-Tyne]] poddano go adaptacji do warunków tropikalnych, m.in. polegającej na przemalowaniu kadłuba na kolor biały i w dniu 23 sierpnia zainaugurował rejsy na linii pakistańsko-indyjskiej{{odn|Drzemczewski|Ślebioda|2005|s=296}}, na trasie Gdynia – Southampton – Gibraltar – czasami [[Valletta|La Valletta]] – Port Said – Suez – [[Aden]] – [[Karaczi]] – Bombaj, na której odbył 25 podróży. W tym okresie wykonywał też rejsy wycieczkowe, m.in. w sierpniu 1952 roku zabrał do [[Helsinki|Helsinek]] grupę polskich olimpijczyków{{odn|Drzemczewski|Ślebioda|2005|s=297}}. 19 czerwca 1953 roku w czasie remontu w brytyjskiej stoczni ''Palmers Shipbuilding & Iron Co., Ltd'' w Hebburn-on-Tyne zszedł ze statku jego dowódca kapitan Jan Ćwikliński (ostrzeżono go, że po powrocie do Polski zostanie aresztowany przez [[Urząd Bezpieczeństwa]] pod zarzutem szpiegostwa), jednostka powróciła do kraju pod dowództwem starszego oficera, a 23 czerwca dowodzenie objął kpt. ż.w. [[Tadeusz Meissner]]{{odn|Drzemczewski|Ślebioda|2005|s=174}}.
| |||