Tadeusz Boy-Żeleński: Różnice pomiędzy wersjami

Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] wyjechał do [[Lwów|Lwowa]]. Zamieszkał u szwagra żony – prof. [[Jan Grek|Jana Greka]]. W październiku 1939 [[sowieci|sowieckie]] kierownictwo [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytetu Lwowskiego]] powołało go na kierownika katedry historii literatury francuskiej. Działał w lwowskim oddziale [[Związek Literatów Polskich|Związku Literatów Polskich]], wszedł w skład kolegium redakcyjnego pisma Związku Pisarzy Sowieckich „[[Nowe Widnokręgi]]”, publikował artykuły w „[[Czerwony Sztandar (periodyk po polsku)|Czerwonym Sztandarze]]”, uczestniczył w imprezach propagandowych<ref>[http://lwow.home.pl/boy.html Barbara Winklowa, ''Boy we Lwowie''].</ref>. 19 listopada 1939 roku podpisał oświadczenie pisarzy polskich witające [[Okupacja sowiecka ziem polskich (1939–1941)|przyłączenie Zachodniej Ukrainy do Ukrainy Radzieckiej]]<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko = |imię = |tytuł = Prawdziwa historia Polaków |strony = 168}}</ref>. W styczniu [[1940]] wszedł w skład 16 -osobowej brygady autorów, powołanej za zgodą Ministerstwa Oświaty [[Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka|Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej]] dla zredagowania 3-tomowego podręcznika historii literatury polskiej<ref>[[Bohdan Urbankowski]], Czerwona msza, czyli uśmiech Stalina, t. 1, Warszawa 1998, s. 180.</ref>. W sierpniu 1940 był gościem Wszechzwiązkowego Komitetu ds. Nauki [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] w [[Moskwa|Moskwie]]<ref>Dzieje najnowsze: Tom 14, PAN, 1983.</ref>.