W [[Polska|Polsce]] mennonici osiedlali się, między innymi, na [[Żuławy Wiślane|Żuławach]] w Dolinie Dolnej Wisły oraz w [[KazuńMennonicki Nowydom modlitwy w Kazuniu Nowym|Kazuniu]] koło Warszawy, na terenach dotychczas niezamieszkanych, dając początek tzw. [[olędrzy|kolonizacji olęderskiej]]. Byli pracowici, wykazywali się kunsztem w osuszaniu bagien; w ciągu stu lat udało im się osuszyć znaczny obszar ziemi. Mennonici skupiali się w gminach flamandzkich i fryzyjskich. Stworzyli kulturę o surowych obyczajach i zasadach, [[praca (działalność człowieka)|praca]] stanowiła dla nich istotną wartość. Po [[I rozbiór Polski|I rozbiorze]] w 1772 musieli uchodzić przed militaryzmem pruskim (mennonici nie uznają służby wojskowej). Część ich udała się do [[Ameryka Północna|Ameryki Północnej]] lub [[Rosja|Rosji]], dając początek [[ruscy mennonici|ruskim mennonitom]], pozostali szybko ulegli germanizacji (czemu sprzyjało podobieństwo języków [[język niderlandzki|niderlandzkiego]] i [[język niemiecki|niemieckiego]]). Amerykańscy mennonici żyją do dziś np. w okolicach Kitchener i St. Jacobs w [[Ontario]] w [[Kanada|Kanadzie]], gdzie wyróżniają ich charakterystyczne czarne kapelusze oraz niekorzystanie ze zdobyczy cywilizacji (prądu czy motoryzacji - podróżują bryczkami).
Pozostawili po sobie ciekawą kulturę materialną, zadbane wioski, schludne i czyste chałupy, a może przede wszystkim liczne [[cmentarz]]e o fantazyjnych nagrobkach (można je zobaczyć m.in. w [[Cmentarz mennonicki w Stogach|Stogach]] i [[Karwieńskie Błota|Karwieńskich Błotach]]). W 1945 musieli opuścić tereny [[Żuławy Wiślane|Żuław]] z powodu zbliżającej się [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Reszta tutejszej ludności została wysiedlona do [[Niemcy|Niemiec]] po włączeniu [[Żuławy Wiślane|Żuław]] do Polski.
