'''Kasyda''' ([[język{{w arabskijęzyku|ar|arab.]] '''قصيدة'''}}), inaczej '''poemat celowy''',to– klasyczna forma poezji arabskiej – [[wiersz stychiczny]], czyli bez podziału na [[strofa|strofy]], składający się z od kilkudziesięciu do stu kilku dwudzielnych [[wers]]ów zwanych [[bajt (literatura)|bajtami]], [[wiersz monorytmiczny|monorytmiczny]] i [[monorym]]iczny. Jako forma literacka powstał w przedmuzułmańskiej Arabii i początkowo był przekazywany ustnie, z czasem zapisywany. Wraz z rozwojem [[literatura arabska|literatury arabskiej]] terminem ''kasyda'' zaczęto nazywać każdy rodzaj wiersza. Ponieważ specyfika ''kasydy'' odpowiada tylko normom [[język arabski|języka arabskiego]] (monorym), gatunek ten nie zdobył większej popularności poza światem arabskim, gdzie do dziś jest chętnie wykorzystywany.
== Struktura staroarabskiej kasydy ==
Kasyda składa się z dwudzielnych wersów zwanych bajtami. Kolejne, stałe części wiersza to:
# ''nasib'', wstęp liryczny, nazywany "opłakiwaniem„opłakiwaniem obozowiska"obozowiska” – opis śladów po obozowisku, które poeta zobaczył jadąc na wielbłądzie; element ten pojawia się także w późniejszych kasydach ludów osiadłych.
# ''wasf'', opis – najczęściej wielbłąda lub konia, często też sokoła, czasem pięknej kobiety.
# ''kasd'', cel – cele były różne: ta część mogła mieć wymowę panegiryczną (''madih''), autopanegiryczną (''fahr''), np. pochwała własnego plemienia, bądź żałobną, refleksyjną (''marsijja'').
