Język niderlandzki: Różnice pomiędzy wersjami

Do lat 70. XX wieku w polskim piśmiennictwie używano nazwy „język holenderski” na określenie języka używanego w Holandii, zaś „[[język flamandzki]]” na określenie odmiany belgijskiej. Niekiedy, nieco myląco, nazwa „język holenderski” dotyczyła oficjalnego języka w obu krajach<ref>{{cytuj książkę | autor = Nico Martens, Elke Morciniec| tytuł = Mały słownik holendersko-polski i polsko-holenderski| wydawca = Wiedza Powszechna| miejsce = Warszawa | rok = 1979 | strony = 15| isbn = 83-214-0097-3}}</ref>. Od lat 80., ze względu na podpisanie między oboma krajami porozumienia dotyczącego unii językowej (''Nederlandse Taalunie'') w zakresie wspólnego języka urzędowego, w polskich publikacjach stosuje się raczej nazwę „język niderlandzki” (flamandzki + holenderski = niderlandzki)<ref>{{cytuj książkę | autor = Alfred F. Majewicz| tytuł = Języki świata i ich klasyfikowanie| wydawca = PWN| miejsce = Warszawa | rok = 1989 | strony = 34| isbn = 83-01-081-63-5}}</ref>. Mimo podpisanego porozumienia warianty[[język standardowy|standardy językowe]] używane w obu krajach nadal nieco się różnią pod względem zarówno fonetyki, jak i morfologii, składni i słownictwa<ref>{{cytuj książkę | autor = Alfred F. Majewicz| tytuł = Języki świata i ich klasyfikowanie| wydawca = PWN| miejsce = Warszawa | rok = 1989 | strony = 172| isbn = 83-01-081-63-5}}</ref>.