Taniec w starożytnej Grecji: Różnice pomiędzy wersjami

Popularne były tańce o charakterze ekstatycznym, łączące się najczęściej z orgiastycznymi uroczystościami na cześć [[Dionizos|Dionizosa]] i [[Kybele]]. Towarzyszył im zwykle pobudzający akompaniament [[aulos (muzyka)|aulosu]] i [[tympanon (muzyka)|tympanonu]]). Z okazji świąt publicznych tańczono przede wszystkim w trakcie uroczystości dionizyjskich: ekstatyczne tańce kobiet odbywały się podczas [[Lenaje|Lenajów]], tańczonowspólnie teżtańczono podczas [[Dionizje|wiejskich Dionizjów (Małych) i Oschoforiów]]. Najczęściej wykonywane były one przy upojeniu winem, cechowała je prymitywna żywiołowość: gwałtowne podskoki i spontaniczne, niekontrolowane ruchy. Jako wyuzdane krytykowali je Platon i Lukian; jako „dziki” Lukian krytykował także taniec ''themastris'' polegający na skokach ze skrzyżowanymi nogami.

Tańce wraz ze śpiewami wykonywano podczas [[Spartiaci|spartańskich]] świąt – [[gymnopedia|gymnopediów]]. Również dla Sparty (i Krety) charakterystyczny był wykonywany w zbroi taniec ''pyrriche'' (πυρρίχη), szerzejbliżej scharakteryzowany przez Platona (''Prawa'' VII, 815a)<ref>''Człowiek Grecji'' (pod red. Jeana-Pierre'a Vernanta). Warszawa: Świat Książki, 2000, s. 94, 121.</ref> jako imitujący walkę.:

Do podobnych tańców naśladowczych, pierwotnie mających głównie charakter obrzędowy, należał w Atenach „taniec niedźwiedzicy” wykonywany na cześć [[Artemida|Artemidy]] [[Brauron|Braurońskiej]] przez młodemałoletnie dziewczęta oddawane okresowo w służbę bogini<ref>[[Émile Mireaux]]: ''Życie codzienne w Grecji w epoce homeryckiej''. Warszawa: PIW, 176, s. 176.</ref>.