Ogniwo paliwowe: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Matrek (dyskusja | edycje)
→‎Bibliografia: źródła/przypisy
Matrek (dyskusja | edycje)
→‎Historia: drobne merytoryczne, źródła/przypisy
Linia 86:
[[Plik:Grove's Gaseous Voltaic Battery.png|thumb|Ogniwo wodorowe konstrukcji [[William Grove|Williama R. Grove’a]] z 1839 roku<ref>{{cytuj pismo |autor = Grove, W.R |tytuł = On voltaic series and the combination of gases by platinum |url=https://www.yumpu.com/en/document/view/12900720/on-voltaic-series-and-the-combination-of-gases-by-platinum/2|czasopismo = Philosophical Magazine Series 3 |wolumin = 14 |wydanie = 86 |strony = 127–130 |rok = 1839 |doi = 10.1080/14786443908649684 |język =}}</ref>]]
 
Zasadę działania ogniw wodorowych odkrył w 1838 roku niemiecko-szwajcarski chemik [[Christian Schönbein|Christian Friedrich Schönbein]]. Opublikował ją w styczniowym wydaniu 1839 „Philosophical Magazine” („Magazynu Filozoficznego”) i na podstawie tej pracy [[Walia|walijski]] naukowiec sir [[William Grove]] stworzył pierwsze działające ogniwo paliwowe<ref name=EncUboot>E. Möller, W. Brack: ''The Encyclopedia of U-Boats'', s. 179-180.</ref>. W roku 1887 Walther Hermann Nernst zaproponował i wprowadził opis matematyczny działania ogniwa paliwowego w formie znanej dziś jako równanie Nernsta, które koreluje równowagowy potencjał elektrod ogniwa paliwowego z potencjałem standardowym oraz stężeń reagentów procesu elektrochemicznego<ref>{{Cytuj|autor = Jakub Kupecki|rozdział = Rozdział 1: Wprowadzenie |tytuł=Zagadnienia modelowania, konstrukcji i badań eksploatacyjnych układu mikro-kogeneracyjnego z ceramicznymi ogniwami paliwowymi (SOFC) |isbn=978-83-7789-394-4 |redaktor=Kicinski J., Cenian A., Lampart P. |s=11–34 |data = 11.2015}}</ref>. Około 1958 roku amerykańskim i brytyjskim naukowcom udało się po raz pierwszy wyprodukować działające ogniwa paliwowe służące spalaniu gazowej formy [[wodór|wodoru]]<ref name=EncUboot/>. Ogniwa te nie znalazły jednak praktycznego zastosowania aż do lat sześćdziesiątych XX wieku, kiedy to [[Stany Zjednoczone]] wykorzystały ogniwa z membranami polimerowymi, albo [[Alkaliczne ogniwo paliwowe|AFC]] jako źródło elektryczności i wody w swoim programie kosmicznym<ref name=EncUboot/>. W ogniwa paliwowe zostały wyposażone takie statki jak np. [[Gemini 5]], [[Program Apollo|programie Apollo]] - gdzie po raz pierwszy w historii zastosowano ogniwa paliwowe produkowane na skalę przemysłową, czy [[stacja orbitalna]] [[Program Skylab|Skylab]]. Dodatkowym atutem ogniw była produkcja [[Woda pitna|wody pitnej]].
 
Do produkcji ogniw paliwowych stosowano wówczas niezwykle drogie materiały, a do ich działania były potrzebne bardzo wysokie temperatury oraz tlen i wodór o niskim poziomie zanieczyszczenia. Koszt ich wytworzenia sięgał wówczas 100 000 dolarów za [[Wat|kilowat]], jednak