Kwark: Różnice pomiędzy wersjami

== Historia ==

[[Plik:Murray Gell-Mann.jpg|thumb|[[Murray Gell-Mann]] – współtwórca teorii kwarków]]

 

Szansa na potwierdzenie istnienia kwarków pojawiła się w 1968 podczas eksperymentów z [[Rozpraszanie głęboko nieelastyczne|głęboko nieelastycznym rozpraszaniem]] elektronów<ref>[http://www.physics.ox.ac.uk/documents/PUS/dis/SLAC.htm Stanford Linear Accelerator Center].</ref> w [[Stanford Linear Accelerator Center|SLAC]]. Przy mniejszych energiach elektrony odbijały się od protonu tak, jakby był on jednorodną elastyczną kulką. Przy wzroście energii zderzeń, gdy pęd elektronów zwiększano na tyle, że długość [[Fale materii|fali materii]] tych elektronów stała się mniejsza od rozmiarów protonu, elektrony zaczęły rozpraszać się w taki sposób, jakby zderzały się z punktowymi obiektami wewnątrz protonu (to znaczy miały określoną energię i poruszały się pod określonymi kątami do pierwotnego kierunku). Gdyby ładunek wewnątrz protonu był rozłożony równomiernie, elektrony powinny rozpraszać się pod niewielkimi kątami. Eksperyment natomiast ujawnił nadspodziewanie dużo rozproszeń pod dużymi kątami<ref group=uwaga>Zagadnienie niesprężystości tych zderzeń dla omawianego zjawiska jest problemem wtórnym i nieistotnym. Doświadczenie nazwano głęboko nieelastycznym oddziaływaniem elektron–proton dlatego, że przy tak dużych energiach zderzenia część energii kinetycznej jest zużywana na kreację nowych cząstek.</ref><ref>[http://www.physics.ox.ac.uk/documents/PUS/dis/DIS.htm ''Rozpraszanie głęboko niesprężyste'']. Stanford Linear Accelerator Center.</ref>. Jest to efekt analogiczny do obserwowanego 50 lat wcześniej w [[Eksperyment Rutherforda|doświadczeniu Rutherforda]] (niezgodność kąta rozpraszania z oczekiwaniami).