Zuzanna Janin: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Zu-ja-ba (dyskusja | edycje)
uzupelnienie przypisów
Zu-ja-ba (dyskusja | edycje)
przypisy
Linia 31:
 
== Prace ==
Artystka tworzy instalacje wideo i rzeźbiarskie często odnosząc się do przedstawień figuratywnych, przełamanych emocjonalnością łączoną z erudycją i głębokimi doznaniami, które nie pozostawiając widzów obojętnymi. Artystka słynie z przełamywania tabu, otwartości i szczerości oraz akcji głęboko angażujących emocjonalnie zarówno autorkę jak i widzów. Debiutowała w Galerii Dziekanka w Warszawie (pod nazwiskiem Zuzanna Baranowska)<ref>{{Cytuj |tytuł = Zuzanna Janin {{!}} Życie i twórczość {{!}} Artysta |data dostępu = 2019-10-18 |opublikowany = Culture.pl |url = https://culture.pl/pl/tworca/zuzanna-janin |język = en}}</ref>. Zajmuje się tematyką miejsca (przestrzenne instalacje ''Pokrowce''), pamięci (projekt ''Memory'') i czasu (nakładane fotografie z serii ''Idź za mną, zmień mnie, już czas''). Jest autorką „rysowanych w przestrzeni” rzeźb z [[drut]]u i [[Wata cukrowa|waty cukrowej]] (rzeźby Słodka dziewczyna, Słodki chłopak) oraz wideo-instalacji ''Walka'', w której walczy na [[Ring bokserski|ringu]] w sfingowanej walce z zawodowym bokserem. W 2003 stworzyła projekt ''Widziałam swoją śmierć'', polegający na symulacji niebytu samej artystki<ref group="uwaga"> Projekt był szeroko dyskutowany, początkowo niedoceniony, obecnie stał się kanonem zaangażowanej sztuki współczesnej komentującej kulturowe uwikłania człowieka poddawanego manipulacjom i zarządzaniu strachem we współczesnym świecie. Projekt znajduje się w edycjach i wersjach w wielu kolekcjach w kraju i na świecie, m.in. Hoffmann Sammlung, Colezzione La Gaya w Busco we Włoszech, Kolekcje Znaki Czasu w Lublinie i szeregu kolekcji prywatnych w kraju i na świecie. Był pokazywany na wystawach międzynarodowych m.in. w Kunstmusuem Bern (CH), Hajfa Museum of Art (IL), Hoffmann Sammlung (Berlin), Centrum Sztuki Współczesnej w Moskwie, Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie. Zawarte w projekcie najbardziej palące problemy współczesności: manipulacje informacjami, lęk przed śmiercią i ucieczka przed starością, pogarda dla choroby, słabości – jest przedmiotem szeroko komentowany w pozycjach książkowych o kulturze i sztuce i opracowaniach naukowych.</ref>. (Praca dedykowana była zmarłemu dziecku artystki). Jest twórczynią fikcyjnej telewizji o sztuce ''studio telewiZyJne'': prowadziła ''Art Talk Show'' z ludźmi sztuki. W ostatnich pracach podejmuje aktualne problemy społeczne, zjawiska mowy nienawiści, body-shamingu, uzależnień ''SHAME'', ''CHAIN'' i przemocy ''Cyber-przemoc''. W 2005 roku powołała Fundację Lokal Sztuki promującą sztukę współczesną. Fundacja prowadzi dwa miejsca sztuki: warszawską niezależną galerię sztuki współczesnej [[lokal 30]], w latach 2003–2012 znajdującą się w dawnej pracowni artystki na ulicy Foksal, a obecnie w nowej siedzibie na ulicy Wilczej i tymczasową (2009–2010), filię londyńską: lokal_30_warszawa_london project (wraz z [[Agnieszka Rayzacher|Agnieszką Rayzacher]]).
 
W 2009 roku stworzyła pierwsze odcinki projektu ''Majka z filmu”/„Majka from the Movie'', na bazie [[Szaleństwo Majki Skowron (serial telewizyjny)|serialu z 1976 roku]], ''Szaleństwo Majki Skowron'', w którym zagrała główną rolę Majki jako aktorka dziecięca. Odtwórczynią nowej Majki, rebelianckiej bohaterki błąkającej się przez kulturę, czas i przestrzeń jest córka artystki, Mel. Obie Majki z 1975 i 2010 roku pojawiają się w pracy artystki równolegle. Praca wideo pokazywana była m.in. na wystawach i pokazach wideo w Polsce, Niemczech, w Wielkiej Brytanii, Włoszech, Szwajcarii, Austrii, Stanach Zjednoczonych, Kolumbii i Brazylii. Epizod ''Revolutions'' z projektu ''Majka z filmu/Majka from the Movie'' był pokazany na 54 Biennale Sztuki w Wenecji 2011 (wystawa ''Memory Box/The Last Analog Revolution'' w ramach prezentacji Rumunii). Praca m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.