Tlenek berylu: Różnice pomiędzy wersjami

W praktyce przemysłowej starsze metody otrzymywania tlenku berylu obejmują prażenie koncentratów rud berylowych lub ich stapianie z alkaliami, a następnie przeprowadzenie w rozpuszczalny w wodzie [[siarczan berylu]] ({{chem|BeSO|4}}). Po oczyszczeniu wodorotlenek ({{chem|Be(OH)|2}}) strącany był za pomocą [[woda amoniakalna|{{chem|NH|4|OH}}]], a następnie w wyniku procesu [[kalcynowanie|kalcynacji]] przekształcany w tlenek berylu. W przypadku minerałów krzemianowych obecnie stosuje się nieco odmienny sposób postępowania – w wyniku działania [[fluorowodór|fluorowodoru]] powstaje kompleks [[tetrafluoroberylan sodu|{{chem|Na|2|[BeF|4|]}}]], który [[ługowanie|ługuje]] się wodą, strąca {{chem|Be(OH)|2}} i kalcynuje{{r|Madej}}{{odn|Lee|1997|s=160}}. Tlenek berylu kalcynowany w temperaturze 1000 °C lub wyższej (nazywany „wysokoprażonym”) jest mało reaktywny (poprzez zmniejszenie ilości [[woda krystalizacyjna|wody w sieci krystalicznej]] w wyniku oddziaływania wysokiej temperatury{{odn|Petzow|Aldinger|Jönsson|Welge|2003|s=17}}), natomiast kalcynowany w zakresie temperatury 500–800 °C („niskoprażony” tlenek berylu) lepiej rozpuszcza się w kwasach mineralnych{{r|Madej}}. Ma właściwości amfoteryczne , ponieważ nie roztwarza się w wodzie.