Barbarzyńca: Różnice pomiędzy wersjami

'''Barbarzyńca''' ([[Język grecki|gr.]] ''βάρβαρος/bárbaros'', [[Łacina|{{łac.]] ''|barbarus''}} – cudzoziemiec„cudzoziemiec”) – człowiek dziki, pierwotny, niecywilizowany, okrutny, o prymitywnych odruchach, nie znający kultury europejskiej. W [[starożytna Grecja|starożytnej Grecji]] każdy cudzoziemiec, w [[Starożytny Rzym|Rzymie]] ten, kto nie był Rzymianinem lub Grekiem. [[Homer]] podkreślał obcość [[Karia|Karów]] (sojuszników [[Troja]]n), nazywając ich ''βάρβαροφονοι/Barbarophonoi'', czyli mówiących "bar„bar-bar"bar”, a więc wydających bezsensowne, niezrozumiałe dźwięki<ref>[[Włodzimierz Lengauer]], ''Kim byli Grecy?'' [w:] [[Polityka (tygodnik)|Polityka]], wydanie specjalne 10/2010, [[Pomocnik historyczny]]: ''Maraton 2500 lat od wielkiej bitwy'', s.16</ref>.

W toku kontaktów z obcymi cywilizacjami, przede wszystkim wschodnimi, Grecy zauważyli dość istotne różnice, które zaowocowały tezą o wyższości Greków. Wyższość ta miała przejawiać się tym, iż Hellen miał prawo do uczestniczenia w życiu politycznym swojej [[polis]], natomiast barbarzyńca wschodni podlegał władcy. [[Arystoteles]] doszedł do wniosku, iż "słuszną„słuszną rzeczą jest, by Hellenowie nad barbarzyńcami panowali, jako że barbarzyńca, a niewolnik to z natury jedno i to samo"samo”.