Jego zainteresowania naukowe obejmowały [[gramatyka historyczna|gramatykę]] historyczną]], gramatykę [[język polski|języka polskiego]], dydaktykę języka polskiego. W 3-tomowej publikacji ''Historia języka polskiego'' (1961–1972) przedstawił szerokie opracowanie dziejów języka polskiego od czasów prasłowiańskich do 1939 roku. Prowadził badania porównawcze nad językiem poetyckim polskiego [[romantyzm]]u, [[Młoda Polska|modernizmu]], [[pozytywizm]]u i [[Literatura polska – okres międzywojenny|dwudziestolecia międzywojennego]]. Dokonał nowego ujęcia wszystkich typów związków [[Syntaktyka (językoznawstwo)|składniowych]] w języku polskim (''Składnia opisowa współczesnej polszczyzny kulturalnej'', 1937). Opracował wiele podręczników dla szkół powszechnych i średnich, współpracował z redakcjami [[Język Polski|''Języka Polskiego'']], [[Słownik staropolski|''Słownika staropolskiego'']], ''Słownika języka A. Mickiewicza''. Jako gimnazjalista, członek kółka literacko-artystycznego, przełożył na [[esperanto]] jedną z nowel [[Henryk Sienkiewicz|Sienkiewicza]] (1908). W [[lata 30. XX wieku|latach 30.]] był członkiem Komitetu Ortograficznego, zajmującego się reformą pisowni polskiej. Krótko przed śmiercią zainicjował telewizyjny cykl audycji poświęconych językowi polskiemu. Do grona jego uczniów należeli m.in. [[Walery Pisarek|Walery]] i [[Krystyna Pisarkowa|Krystyna]] Pisarkowie.
Dzieło naukowca kontynuowała jego córka, także językoznawca, profesor doktor habilitowany, członek Rady Języka Polskiego i Rady Naukowej Instytutu Języka Polskiego PAN, [[Irena Bajerowa]].
