Wincenty Pol: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Lowdown (dyskusja | edycje)
→‎Życiorys: Ignacy Drewnowski
EmptyBot (dyskusja | edycje)
m poprawa linku na bezpośredni
Linia 31:
Jego ojciec – Franciszek Ksawery Pohl (pierwotna, pruska forma nazwiska rodziny)<ref>[[Sławomir Górzyński]] podaje, że Wincenty Poll był synem Franciszka Ksawerego Poll Edler von Pollenburg - wylegitymowanego w Galicji 7.01.1830 r. jako szlachta Galicji i Lodomerii, w: Sławomir Górzyński, Nobilitacje w Galicji w latach 1772-1918, Warszawa 1999, s. 215.</ref> – był Niemcem urodzonym we wsi [[Kępa Tolnicka]] (3&nbsp;km na zachód od [[Reszel|Reszla]]) na [[Warmia|Warmii]], zaś matka – Eleonora – pochodziła ze spolonizowanej rodziny francuskiej [[Longchamps (ujednoznacznienie)|Longchamps de Berier]] i była córką protoplasty polskiego rodu [[Franciszek Longchamps de Bérier (ur. 1710)|Franciszka Longchamps de Bérier]] (ślub wzięli w 1800). Ojciec pracował w administracji austriackiej (jako radca Sądu Szlacheckiego we Lwowie), następnie w Lublinie. W roku 1815 otrzymał szlachectwo galicyjskie (co pociągnęło za sobą zmianę nazwiska na austriackie „Poll von Pollenburg”). Odtąd wszyscy Pollowie używali nazwiska w takiej formie<ref>Por.: S. Górzyński, ''Nobilitacje w Galicji w latach 1772–1918'', Warszawa, DiG, 1999, s. 214.</ref>. Po urodzinach Wincentego rodzina Pollów przeniosła się do [[Lwów|Lwowa]], w którym w 1823 r. zmarł Franciszek Ksawery.
 
Wincenty po ukończeniu gimnazjum we Lwowie i [[kolegium]] jezuickiego w [[Tarnopol]]u, rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym [[Lwowski Uniwersytet Narodowy im. Iwana FrankiLwowski|Uniwersytetu Lwowskiego]]. Trzy lata po ich ukończeniu w 1830 za namową [[Adam Jocher|Adama Jochera]] został zastępcą lektora języka i literatury niemieckiej na [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytecie Wileńskim]]. Brał udział w [[powstanie listopadowe|powstaniu listopadowym]] jako podchorąży [[10 Pułk Ułanów Litewskich|10 Pułku Ułanów Litewskich]], był ranny w czasie walk. W uznaniu zasług został odznaczony orderem [[Order Virtuti Militari|Virtuti Militari]] i awansowany do stopnia podporucznika. Po upadku powstania 5 października 1831 roku przeszedł z oddziałem granicę z Prusami w okolicach [[Jastrzębie (powiat brodnicki)|Jastrzębia]]. Został internowany wraz z blisko 20-tysięczną armią w [[Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Brodnicy|zabudowaniach klasztoru franciszkanów]] w [[Brodnica|Brodnicy]], gdzie przebywał do 12 października. Organizował pomoc dla powstańców udających się na emigrację, jako wysłannik gen. [[Józef Bem|Józefa Bema]] przebywał w [[Lipsk]]u, [[Drezno|Dreźnie]] (tam poznał [[Adam Mickiewicz|Adama Mickiewicza]], który wyraził pozytywną opinię o jego próbach poetyckich), a później we [[Francja|Francji]].
 
Po powrocie do Galicji w 1832 angażował się w ruchu patriotycznym u boku [[Franciszek Ksawery Krasicki|Ksawerego Krasickiego]]. Stopniowo zmieniając poglądy na bardziej [[konserwatyzm|konserwatywne]], związał się z ugodowym [[Komitet Patriotyczny|Komitetem Patriotycznym]]. W czasie pracy konspiracyjnej poznał [[Seweryn Goszczyński|Seweryna Goszczyńskiego]]. Rok później odbył podróż po [[Wołyń|Wołyniu]], [[Podole|Podolu]] i [[Ukraina (Naddnieprze)|Ukrainie]].