Mitrofan (Jarosławcew): Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Митрофан (Ярославцев).jpg|mały]]

 

Ukończył 1 korpus kadetów w [[Moskwa|Moskwie]], zaś w 1905 roku aleksandrowską szkołę wojskową. Otrzymał stopień podporucznika. W latach 1905–1907 uczestniczył w [[wojna rosyjsko-japońska|wojnie rosyjsko-japońskiej]]. Brał udział w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]]. Służył w stopniu sztabskapitana w lejbgwardii 68 Borodinskiego Pułku Strzeleckiego. Pełnił funkcję adiutanta pułkowego. Następnie dowodził 2, a potem 4 Batalionem Pułku. Został ranny. W lutym 1917 roku w stopniu podpułkownika objął dowództwo 1 Batalionu. W drugiej połowie 1917 roku dowodził w stopniu pułkownika 301 Bobrujskim Pułkiem Piechoty. W lutym 1918 roku dostał się do niewoli niemieckiej. W listopadzie tego roku wstąpił do Pskowskiego Korpusu Ochotniczego. Objął funkcję zastępcy dowódcy Pułku Pskowskiego. Następnie był zastępcą dowódcy Oddziału Zachodniego, a potem wyższym oficerem do specjalnych poruczeń. Od kwietnia 1919 roku dowodził Pułkiem Ostrowskim [[Armia Północno-Zachodnia|Armii Północno-Zachodniej]] gen. [[Nikołaj Judenicz|Nikołaja N. Judenicza]]. Latem 1919 roku w stopniu generała majora objął dowództwo 2 Dywizji Strzeleckiej. Od końca 1919 roku dowodził 3 Dywizją Strzelecką. Doszedł do stopnia generała lejtnanta. Po klęsce wojsk [[Biała Armia|Białych]] na początku 1920 roku przybył do Polski, gdzie kilka miesięcy później został dowódcą [[3 Wołżańska Dywizja Piechoty|3 Wołżańskiej Dywizji Piechoty]] w składzie [[Rosyjska Ludowa Armia Ochotnicza|Rosyjskiej Ludowej Armii Ochotniczej]] gen. [[Stanisław Bułak-Bałachowicz|Stanisława Bułak-Bałachowicza]]. Po jej klęsce był osadzony w obozie dla internowanych w [[Ostrów Mazowiecka|Ostrowi Łomżyńskiej]]. Jednocześnie pełnił funkcję konsultanta wojskowego [[Boris Sawinkow|Borisa W. Sawinkowa]]. W 1921 roku wyjechał do [[Niemcy|Niemiec]], zaś w 1923 roku do [[Francja|Francji]]. Zamieszkał w [[Paryż]]u. Od 1931 roku pracował jako konsjerż w [[Nicea|Nicei]]. Jednocześnie pisał artykuły do pisma „Wriemia”. Opublikował ponadto artykuł w wydawnictwie „Służba swiazi Liwiencew i Siewierozapadnikow”.

== Bibliografia ==

* Nikołaj N. Rutycz, Белый фронт генерала Юденича. Биографии чинов Северо-Западной армии, 2002

 

== Linki zewnętrzne ==