Normanowie: Różnice pomiędzy wersjami

W dawnych kronikach terminu tego używano do określenia wszystkich Skandynawów, głównie wikingów wybierających się na łupieżcze rajdy. Cześć z nich osiedlała się na terytoriach które udało im się wciągnąć pod swoje zwierzchnictwo. Począwszy od X wieku znaczenie terminu ''Normanowie'' zostało praktycznie ograniczone do powstałej w Normandii silnej grupy [[feudalizm|feudalnych]] [[rycerstwo|rycerzy]] rządzących tym państwem, będących potomkami [[Wikingowie|wikingów]], nawróconych na [[chrześcijaństwo]] i zasymilowanych z [[Francuzi|Francuzami]]. Normanowie w tym sensie stali się integralną częścią rycerstwa zachodniej Europy, osiągając wiele sukcesów w licznych podbojach. Do najbardziej znanych zalicza się zdobycie [[Anglia|Anglii]] pod wodzą [[Wilhelm Zdobywca|Wilhelma Zdobywcy]] w 1066 roku, zdobycie przez [[Robert Guiscard|Roberta Guiscarda]] najpierw [[Sycylia|Sycylii]], a potem także południowych [[Włochy|Włoch]], prowadzona przez Roberta Guiscarda wojna z [[cesarstwo Bizantyńskie|Bizancjum]], która doprowadziła do całkowitego wyparcia BizancjumBizantyjczyków z Włoch, oraz udział w [[I wyprawa krzyżowa|pierwszej]] i [[III wyprawa krzyżowa|trzeciej wyprawie krzyżowej]] silnych kontyngentów normańskich z Anglii, Normandii i Włoch. W Normandii, Anglii, Włoszech i [[Grecja|Grecji]] rycerstwo normandzkie powoli wtopiło się w miejscową ludność, choć do dziś w tych krajach wiele rodów arystokratycznych wywodzi swoje początki od normańskich przodków. Na części greckich wysp do dziś funkcjonują parafie katolickie, a ich wierni nazywani są ''Frankami'' (greckie określenie Normanów). W zamieszkiwanym przez potomków Spartan okręgu [[Mani (półwysep)|Mani]], wciąż widoczny jest dominujący wpływ [[Średniowiecze|średniowiecznej]] normańskiej architektury obronnej.