Agatangel (Sawwin): Różnice pomiędzy wersjami

'''Agatangel''', imię świeckie '''Aleksiej Sawwin''' (ur. 2 września 1938 w Burdinie, [[obwód lipiecki|obw. lipiecki]]) – biskup [[Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego|Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego]].

W 1956 ukończył szkołę średnią. Dwa lata później rozpoczął naukę w seminarium duchownym w [[Kijów|Kijowie]], zakończoną w 1962 w [[seminariumSeminarium duchowne w Odessie|analogicznej szkole]] w [[Odessa|Odessie]]. W 1966 uzyskał tytuł [[kandydatKandydat nauk|kandydata nauk]] teologicznych [[Moskiewska Akademia Duchowna|Moskiewskiej Akademii Duchownej]]. Jeszcze jako jej student wstąpił do [[Ławra Troicko-Siergijewska|Ławryławry Troicko-Siergijewskiej]] i w kwietniu 1965 złożył [[postrzyżynyPostrzyżyny mnisze|wieczyste śluby zakonne]] z [[imięImię zakonne|imieniem]] Agatangel. 18 kwietnia tego samego roku został [[hierodiakon]]em, zaś cztery dni później – [[hieromnich]]em. Od 1966 był wykładowcą w seminarium duchownym w Odessie. W roku następnym otrzymał kolejno godność [[igumen]]a (7 kwietnia) oraz [[archimandrytaArchimandryta|archimandryty]] (1 czerwca). Został również rektorem seminarium duchownego w Odessie, którą to funkcję spełniał do 1975<ref name="uk">[http://mitragathangel.church.ua/ Митрополит Одеський та Ізмаїльський Агафангел]</ref>.

16 listopada 1975 miała miejsce jego [[chirotonia]] na biskupa [[eparchiaEparchia winnicka (Patriarchat Moskiewski)|winnickiego i bracławskiego]]. Jeszcze w tym samym roku został również biskupem [[eparchiaEparchia chmielnicka (Patriarchat Moskiewski)|chmielnickim]] i pozostawał ordynariuszem[[ordynariusz]]em tejże eparchii do 1992, od 1981 jako [[arcybiskup]], zaś od 1989 – jako [[metropolita]]<ref name="uk"/>.

7 sierpnia 1991 objął katedrę [[eparchiaEparchia iwano-frankiwska (Patriarchat Moskiewski)|iwano-frankowską]], z której został na własne życzenie zwolniony po miesiącu wciąż zachowując godność biskupa chmielnickiego. Przeniesienie go do [[Iwano-Frankiwsk|Iwano-Frankowska]] (eparchii liczącej ówcześnie siedem parafii) było efektem sprzeciwu biskupa Agatangela wobec planów metropolity kijowskiego [[Filaret (Denysenko)|Filareta]], dążącego do autokefalizacji Kościoła prawosławnego na Ukrainie<ref>{{cytuj książkę | autor = S. Plokhy, F. E. Sysyn| tytuł = Religion and Nation in Modern Ukraine| wydawca = Canadian Institute of Ukrainian Studies Press| miejsce = Toronton and Edmonton| rok = 2003| strony = 122| isbn = 1-895571-36-7}}</ref>.

Brał udział w spotkaniu biskupów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego w kwietniu 1992 w [[Żytomierz]]u, którego uczestnicy zaapelowali o zwołanie soboru swojego Kościoła, zaś jego zwierzchnika metropolitę Filareta oskarżyli o krzywoprzysięstwo. W efekcie spotkania oraz soboru, jaki miał miejsce w tym samym roku, metropolita Filaret został uznany za winnego rozbijania Kościoła i pozbawiony urzędu<ref>[http://www.pravoslavye.org.ua/index.php?r_type=article&action=fullinfo&id=15980 Початок церковної свободи (15-річчя Житомирського передсоборного зібрання)]</ref>. W kwietniu 1992 ponownie objął katedrę winnicką, zaś od lipca tego samego roku jest metropolitą [[eparchiaEparchia odeska|odeskim i izmaelskim]], od 1993 także rektorem seminarium duchownego w Odessie<ref name="uk"/>.

W czasie [[pomarańczowaPomarańczowa rewolucja|pomarańczowej rewolucji]] razem z grupą innych prorosyjsko nastawionych hierarchów Kościoła (metropolici [[eparchiaEparchia doniecka|doniecki]] [[Hilarion (Szukało)|Hilarion]] oraz [[eparchiaEparchia ługańska|ługański]] [[Joannicjusz (Kobziew)|Joannicjusz]]) popierał [[Wiktor Janukowycz|Wiktora Janukowicza]], określając go jako prawowitego prezydenta<ref>[http://risu.org.ua/ua/index/expert_thought/analytic/33861/ ЦЕРКВА І ВИБОРИ: УРОКИ 2004 РОКУ]</ref>. W styczniu 2010 hierarcha, występując na międzynarodowej konferencji poświęconej sytuacji Kościoła prawosławnego na Ukrainie, stwierdził, iż Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego jest w niepodległej Ukrainie poddawany uciskowi, przejawiającej się poprzez „blokadę informacyjną” i „bezczeszczenie świątyń” w imię [[nacjonalizmNacjonalizm ukraiński|ukraińskiego nacjonalizmu]]. Określił również sposób myślenia wielu polityków ukraińskich jako „totalitarny”. Duchowny stwierdził, iż kolejne rządy Ukrainy świadomie sprowokowały rozłam w Kościele ukraińskim oraz zaogniały następnie konflikt między Patriarchatem Moskiewskim a niekanonicznym [[Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Kijowskiego|Patriarchatem Kijowskim]]. Pomarańczową rewolucję uznał za moment dalszego pogorszenia stosunków między Patriarchatem Moskiewskim a państwem, wskazując jako jej rezultat zdecydowane poparcie państwa dla Patriarchatu Kijowskiego<ref>A. Radziukiewicz, ''W kraju rozdwojonym'', [[Przegląd Prawosławny]] nr 1 (295), styczeń 2010, sss.21-2221–22</ref>. W czasie [[Euromajdan|ukraińskiej rewolucji]] na przełomie lat 2013 i 2014 był jednym z nielicznych hierarchów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego, którzy popierali władzę Wiktora Janukowycza, określając Euromajdan jako miejsce, gdzie zbierały się „siły piekielne”<ref>[http://www.portal-credo.ru/site/?act=news&id=106368&topic=769 АРХИВ: Возможен ли в Украинской Церкви «белорусский сценарий»?]</ref>. Według informacji prasowych, po odejściu w stan spoczynku metropolity kijowskiego i całej Ukrainy [[Włodzimierz (Sabodan)|Włodzimierza]] w lutym 2014 był brany pod uwagę jako kandydat na ''[[locum tenens]]'' metropolii, jednak sam wycofał się z głosowania<ref>[http://www.portal-credo.ru/site/?act=news&id=106392&topic=769 МОНИТОРИНГ СМИ: "Этот может стоять за церковь до крови!" Местоблюстителем главы УПЦ МП избран митрополит Онуфрий]</ref>.

Zasiadał w radzie [[obwódObwód odeski|obwodu odeskiego]], gdzie reprezentował [[Partia Regionów|Partię Regionów]]. Wystąpił z niej w marcu 2014<ref>[http://www.religion.in.ua/news/ukrainian_news/25073-mitropolit-agafangel-vyshel-iz-frakcii-deputatov-regionalov.html Митрополит Агафангел вышел из фракции депутатов-«регионалов»]</ref>.