Wielki głód na Ukrainie: Różnice pomiędzy wersjami

Fakt głodu był publicznie negowany przez władze sowieckie; wszelkie wypowiedzi na ten temat aż do [[Rozpad ZSRR|upadku ZSRR]] były kwalifikowane w tym państwie jako przestępstwo „propagandy antyradzieckiej”. Władze ZSRR utajniły również wyniki spisu ludności w 1937 roku, ujawniające demograficzny aspekt Wielkiego Głodu. Zastosowano też aktywne środki dezinformacji wobec dziennikarzy zachodnich; o świadome ukrywanie faktów oskarża się obecnie wielu ówczesnych korespondentów w ZSRR (określanych jako tzw. ''[[Pożyteczny idiota|użyteczni idioci]]''). Najbardziej znanym zachodnim negacjonistą Wielkiego Głodu był [[Walter Duranty]]. Z Durantym polemizował [[Walia|walijski]] dziennikarz [[Gareth Jones (dziennikarz)|Gareth Jones]] – jeden z nielicznych obcokrajowców, którzy byli bezpośrednimi obserwatorami głodu. W roku 1933 na własny koszt przybył do Moskwy, gdzie lekceważąc zakaz podróży wsiadł 7 marca do pociągu do Charkowa, po czym wysiadł na przypadkowej stacyjce i z plecakiem pełnym żywności rozpoczął pieszą wędrówkę po wsiach Ukrainy, gdzie zastał „głód na kolosalną skalę”. Wszędzie gdzie przybył, słyszał takie same wieści: „Wszyscy spuchli z głodu” i „Czekamy na śmierć”. Spał na klepiskach obok umierających dzieci i relacjonował swoje obserwacje<ref>''Skrwawione ziemie'' Timothy Snyder, 2011, Świat Książki, s. 69 {{ISBN|978-83-7799-456-6}}</ref>. Do czerwca 1933 odwiedził trzykrotnie ZSRR i napisał wiele artykułów w brytyjskich i amerykańskich czasopismach. Otrzymał dożywotni zakaz wjazdu do ZSRR, zaś w 1935 został zamordowany w [[Mandżukuo]] w niewyjaśnionych okolicznościach, wskazujących na udział [[NKWD]] w zabójstwie<ref>[https://www.bbc.com/news/uk-wales-south-east-wales-18691109 ''Journalist Gareth Jones' 1935 murder examined by BBC Four'']</ref>.

 

 

 

Podczas niemieckiej okupacji Ukrainy, władze okupacyjne zezwoliły na publikowanie w lokalnych gazetach artykułów o Hołodomorze i innych zbrodniach komunistycznych, ale jednocześnie nie chciały nadmiernej uwagi na ten temat, aby uniknąć wzbudzania nastrojów narodowych. W 1942 r. [[Stepan Sosnowy]], agronom z Charkowa, opublikował obszerne badania statystyczne dotyczące liczby ofiar Hołodomoru, zebranych na podstawie materiałów z sowieckich archiwów.