Aleksandr Suworow: Różnice pomiędzy wersjami

W 1794 rozbroił na Ukrainie pułki polskie wcielone w 1793 do armii rosyjskiej. Zaniepokojona wybuchem [[Insurekcja kościuszkowska|insurekcji kościuszkowskiej]] [[Katarzyna II Wielka|Katarzyna II]] pisała do niego: „Hrabio Aleksandrze Wasiljewiczu! Znany wam z pewnością buntownik Kościuszko, podburzywszy Polskę, w swych kontaktach z potworami rządzącymi Francją, zamierza wszędzie rozsiewać bunt na złość Rosji”. Suworow stanął wówczas na czele korpusu ukraińskiego, który miał zadać ostateczny cios powstańcom kościuszkowskim. W okresie od września do października zepchnął gen. [[Karol Sierakowski|K. Sierakowskiego]] pod Krupczanami i pobił pod [[Terespol]]em, zaś gen. [[Jan Jakub Meyen|J. Meyena]] i gen. [[Arnold Byszewski|A. Byszewskiego]] pokonał w [[Bitwa pod Kobyłką|bitwie pod Kobyłką]]. Przypuścił

4 listopada Suworow przypuścił szturm na [[Warszawa|Warszawę]], (dokonując [[obrona Pragi|rzezi ludności Pragi]]), zaz cookoło został20 awansowanytysiącami dozabitych stopniacywilów. [[MarszałekPo (stopieńkapitulacji wojskowy)|feldmarszałka]].miasta Meldowałwysłał wtedyskładający się z trzech słów meldunek do carycy, który dzięki swej lapidarności przeszedł do legendy w rosyjskiej historiografii: „Ura! Warszawa jest nasza!” (''Ура! Варшава наша!''), na co Katarzyna II odpowiedziała oznajmieniemrównie awansulapidarnie: „Ura! FeldmarszałkuFeldmarszałek Suworow!” (''Ура! Фельдмаршал Суворов!'')<ref>Tym krótkim wiadomościom towarzyszyły dłuższe listy, zob. Д. Н. Бантыш-Каменский [http://web.archive.org/web/20070521195939/http://history.tuad.nsk.ru/Author/Russ/B/Bantysh-Kamensky/feld/g-29.html Биографии генерал-фельдмаршалов]</ref>, co było oznajmieniem awansu do stopnia [[Marszałek (stopień wojskowy)|feldmarszałka]]. Rosyjscy historycy obciążają odpowiedzialnością za rzeź niezdyscyplinowane oddziały kozackie<ref>John Leslie Howard: ''Soldiers of the Tsar. Army and Society in Russia, 1462-1874''. Oxford: OUP, 1995.</ref>, zaś sam Suworow miał nakazać zniszczenie mostów (rzekomo aby zapobiec przeniesieniu masakry na lewobrzeżną Warszawę){{fakt|data=2013-05}}, lecz w istocie dopuszczenie do niej korzystnie dla niego przyspieszyło kapitulację Warszawy. W Polsce pozostawał do 31 stycznia 1796 roku jako dowódca wojsk okupacyjnych.