Zenon Klemensiewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Był synem Ignacego (urzędnika) i Kamili z Rożanowiczów. W latach 1901–1909 uczęszczał do gimnazjum w [[Nowy Sącz|Nowym Sączu]], następnie (do 1914) studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim językoznawstwo i historię literatury, m.in. u [[Ignacy Chrzanowski|Ignacego Chrzanowskiego]], [[Józef Kallenbach|Józefa Kallenbacha]], [[Jan Łoś|Jana Łosia]], [[Jan Michał Rozwadowski|Jana Michała Rozwadowskiego]]; w późniejszym czasie uzupełniał studia na uniwersytetach we [[Fryburg Bryzgowijski|Fryburgu]] i [[Paryż]]u (1926–1927). W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] służył w armii austriackiej na frontach rosyjskim i włoskim. W latach 1918–1921 był oficerem [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]]. W 1919 rozpoczął pracę jako profesor języka polskiego w [[II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie|Gimnazjum im. Sobieskiego]] w [[Kraków|Krakowie]] (do 1939). Od 1923 współpracował z Uniwersytetem Jagiellońskim, prowadząc wykłady z dydaktyki języka polskiego; na podstawie pracy ''Orzecznik przy formach osobowych słowa "być"„być”'' doktoryzował się na tej uczelni w 1925. Analogiczne wykłady prowadził również w Państwowym Pedagogium w Krakowie (1928–1931) i Instytucie Pedagogicznym w [[Katowice|Katowicach]] (1928–1932). W 1930 uzyskał na UJ habilitację z języka polskiego (po przedstawieniu rozprawy ''Liczebnik główny w polszczyźnie literackiej. Historia formy i składni''), a w 1933 habilitację z dydaktyki języka polskiego. W 1939 został najpierw profesorem tytularnym, a wkrótce profesorem zwyczajnym UJ (w Katedrze Języka Polskiego).