Andrzej Munk: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m wikizacja, drobne redakcyjne |
m →''Eroica'' (1957): dr. styl. Znacznik: Edytor kodu źródłowego 2017 |
||
Linia 50:
==== ''Eroica'' (1957) ====
Nakręciwszy ''Człowieka na torze'', Munk otrzymał pozwolenie na adaptację kolejnego scenariusza Stawińskiego. Materiałem wyjściowym dla reżysera były trzy nowele Stawińskiego, z których tylko dwie – ''Węgrzy'' oraz ''Ucieczka'' – weszły w skład [[Film wojenny|filmu wojennego]] pod tytułem ''[[Eroica (film)|Eroica]]'' (1957)<ref name="Eroica" />. Bohaterem pierwszej z nowel, nazwanej ''Scherzo alla Polacca'', był warszawski cwaniak i spekulant Dzidziuś Górkiewicz ([[Edward Dziewoński]]), który podczas powstania warszawskiego negocjuje warunki współpracy między powstańcami a podmiejskim oddziałem węgierskim, gotowym do współpracy z Polakami. Ostatecznie pod wpływem nagłego impulsu decyduje się wrócić do Warszawy, idąc na pewną śmierć. Druga nowela, ''Ostinato lugubre'', koncentrowała się na legendzie podtrzymywanej przez polskich żołnierzy przebywających w obozie jenieckim o polskim oficerze, który miał rzekomo uciec ze stalagu. Jednakże bohater legendy, w istocie ukrywany w obozie, nie jest w stanie udźwignąć ciężaru własnego mitu i popełnia samobójstwo{{odn|Hollender|2017|s=22}}<ref name="Eroica">{{cytuj stronę|url=http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/122358|tytuł=Eroica|praca=Internetowa Baza Filmu Polskiego|opublikowany=Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi|data dostępu=2013-01-29}}</ref>. ''Eroica'' była odczytywana jako bezpośrednia odpowiedź na ''Kanał'' Wajdy<ref name="Culture" />, a także jako głos w dyskusji o polskim bohaterstwie i bohaterszczyźnie{{odn|Hollender|2017|s=22}}. Kontrowersje wzbudziła zwłaszcza scena, w której pijany Górkiewicz rzuca za siebie butelkę po alkoholu w niemiecki czołg, na co
==== ''Zezowate szczęście'' (1960) ====
|