Jerzy Kulczycki (1895–1919): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Szczur14pp (dyskusja | edycje) drobne redakcyjne |
Szczur14pp (dyskusja | edycje) drobne redakcyjne, źródła/przypisy |
||
Linia 27:
Syn [[Ludwik Kulczycki|Ludwika]] - wybitnego socjologa, społecznika oraz polityka (1866-1941) i Natalii z domu Smosarskiej (1871-1952)<ref name="FSK">{{Cytuj pismo | autor = Franciszek Sas Kędzierski | tytuł = Kulczyccy herbu Sas | czasopismo = Pobudka | wolumin = 20 | strony = 7 | data = 15 października 1938 | url = http://www.pbc.rzeszow.pl/publication/9804}}</ref><ref name="MJP">{{cytuj stronę|url= https://zolnierze-niepodleglosci.pl/%C5%BCo%C5%82nierz/202829/ |tytuł=Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Jerzy Kulczycki|opublikowany=[[Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku]]|data dostępu=2020-01-19}}</ref><ref name="UMW">{{Cytuj stronę | url = https://cmentarze.um.warszawa.pl/pomnik.aspx?pom_id=42166 | tytuł = Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne. Cmentarz Stare Powązki. Kulczyccy | opublikowany = um.warszawa.pl | data dostępu = 2017-10-06}}</ref>. Ukończył gimnazjum we [[Lwów|Lwowie]], a następnie rozpoczął studia prawnicze na [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytecie Lwowskim]]<ref name="MJP"/>.
Po wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]] przerwał studia. W dniu 8 sierpnia 1914 r. wstąpił do oddziałów strzeleckich, a następnie służył w [[Legiony Polskie (1914–1918)|Legionach Polskich]], w których przydzielony został jako podoficer prowiantowy do 3 kompanii V batalionu [[1 Pułk Piechoty (LP)| 1 pułku piechoty]]. Od połowy grudnia 1914 roku był już żołnierzem [[5 Pułk Piechoty (LP)|5 pułku piechoty Legionów Polskich]], wchodzącego w skład [[I Brygada Legionów Polskich|I Brygady]]. Zwolniony ze służby pod koniec listopada 1914 r., przebywał przez trzy miesiące na urlopie, po czym pod koniec lutego 1915 roku powrócił do Legionów. Awansowany kolejno do stopnia starszego szeregowego (19 maja 1915) i [[kapral]]a (6 sierpnia 1915). W
Po [[Kryzys przysięgowy|kryzysie przysięgowym]] wstąpił do [[Polska Siła Zbrojna|Polskiej Siły Zbrojnej]] i otrzymał przydział do 6 kompanii 3 pułku piechoty. Jesienią 1917 roku, już w randze [[sierżant]]a, rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych. Z dniem 1 marca 1918 roku mianowany został na stopień [[podporucznik]]a oraz wyznaczony na stanowisko instruktora w Szkole Podchorążych{{odn|Polak (red.)|1991|s=83}}<ref name="MJP"/>.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i awansowany do stopnia [[podporucznik]]a<ref name="FSK"/>. Od początku 1919 brał udział w [[Bitwa o Lwów (1918–1919)|obronie Lwowa]] w trakcie [[Wojna polsko-ukraińska|wojny polsko-ukraińskiej]]<ref name="FSK"/>. 26 stycznia 1919 został dwukrotnie ranny, zaś po rekonwalescencji od 10 marca ponownie przebywał na froncie<ref name="FSK"/>. Następnie uczestniczył w [[wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej]] w szeregach [[36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej|36 pułku piechoty]]<ref name="FSK"/>. Dowodził 5 kompanią szturmową w II batalionu <ref name="FSK"/><ref name="UMW"/>. W tej funkcji we wrześniu 1919 w walkach między jeziorami Długiem i [[Szo (jezioro)|Szo]] dokonał odebrania nieprzyjacielowi utraconych wcześniej pozycji{{odn|Pomarański|1930|s=27, 32}}. Jako ''chluba II batalionu 36 Pułku Piechoty'' 21 października 1919 poległ od wybuchu granatu ręcznego we wsi Witerża pod [[Połock]]iem u ujścia rzeki [[Uszacz (rzeka)|Uszacz]] do [[Dźwina|Dźwiny]]{{odn|Pomarański|1930|s=32}}<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920 | wydawca = [[Wojskowe Biuro Historyczne]] | miejsce = Warszawa | data = 1934 | strony = 449 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/publication/263227}}</ref><ref name="FSK"/>.
| |||