Jerzy Kulczycki (1895–1919): Różnice pomiędzy wersjami

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku został przyjęty do [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]] i zatwierdzony w stopniu [[podporucznik]]a. Od początku 1919 brał udział w [[Bitwa o Lwów (1918–1919)|obronie Lwowa]] w trakcie [[Wojna polsko-ukraińska|wojny polsko-ukraińskiej]]. Walczył z Ukraińcami w [[Małopolska Wschodnia|Małopolsce Wschodniej]] w składzie [[Grupa operacyjna|Grupy Operacyjnej]] „Bug” - jako dowódca 3 kompanii III batalionu strzelców (przemianowanej w marcu 1919 roku na 5 kompanię szturmową VI batalionu strzelców). W dniu 26 stycznia 1919 r. został dwukrotnie ranny, zaś po rekonwalescencji, od 10 marca tr., ponownie przebywał na froncie{{odn|Polak (red.)|1991|s=83}}<ref name="MJPFSK"/><ref name="FSKMJP"/>. Następnie uczestniczył w [[wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej]] walcząc w szeregach [[36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej|36 pułku piechoty]]<ref name="FSK"/>. We wrześniu 1919 r. podczas walk między jeziorami Długiem i [[Szo (jezioro)|Szo]], dowodząc 5 kompanią 36 pp, odebrał nieprzyjacielowi utracone wcześniej pozycje{{odn|Pomarański|1930|s=27, 32}}. Jako ''chluba II batalionu 36 Pułku Piechoty'' poległ w dniu 22 października 1919 r. od wybuchu granatu ręcznego we wsi Witerża pod [[Połock]]iem, u ujścia rzeki Uszacz do [[Dźwina|Dźwiny]]{{odn|Pomarański|1930|s=32}}<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920 | wydawca = [[Wojskowe Biuro Historyczne]] | miejsce = Warszawa | data = 1934 | strony = 449 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/publication/263227}}</ref><ref name="FSK"/>.