Jerzy II Rakoczy: Różnice pomiędzy wersjami

Podszedł pod [[Lwów]], lecz nie zdobył go, a po starciu z niewielkimi siłami [[Stanisław Potocki (hetman)|Rewery Potockiego]] odszedł w kierunku [[Kraków|Krakowa]], paląc i rabując po drodze: m.in. [[Dukla|Duklę]], [[Rogi (województwo podkarpackie)|Rogi]], [[Lesko]], [[Sanok]], [[Łańcut]], [[Zamek Kamieniec|zamek w Odrzykoniu]]. Nie zdobył [[Przemyśl]]a (28 lutego) i [[Krosno|Krosna]]. Oblegał także [[Zamek w Łańcucie]], lecz też nie był w stanie zdobyć tak potężnej [[twierdza|twierdzy]]. 21 marca zajął Tarnów i na czele 5 tys. żołnierzy dotarł 28 marca do Krakowa, gdzie wzmocnił szwedzki garnizon 2,5 tys. żołnierzy pod dowództwem [[Jan Bethlen|Jana Bethlena]]<ref>[http://www.polityka.pl/archive/do/registry/secure/showArticle?id=3352542 Archiwum tygodnika „Polityka”].</ref>. Następnie Rakoczy udał się na północ, gdzie dołączył do reszty swoich wojsk i 11 kwietnia połączył się w [[Modliborzyce (województwo świętokrzyskie)|Modliborzycach]] i 12 kwietnia pod [[Ćmielów|Ćmielowem]] z wojskami szwedzkimi pod dowództwem króla szwedzkiego [[Karol X Gustaw|Karola X Gustawa]]. Następnie Rakoczy i Karol Gustaw przekroczyli Wisłę w [[Zawichost|Zawichoście]] i 19 kwietnia zajęli [[Lublin]], a 30 kwietnia [[Mińsk Mazowiecki]]. 8 maja Rakoczy i Karol Gustaw podeszli pod twierdzę w [[Brześć|Brześciu nad Bugiem]], która skapitulowała po 2 dniach, a wojska Rakoczego zaczęły krwawo łupić okolice (spalił [[Brańsk]] i [[Biała Podlaska|Białą Podlaską]]). Około 20 maja Karol Gustaw dowiedział się, że do wojny z nim szykuje się król Danii, więc odszedł na [[Pomorze]], zostawiając komendę [[Gustaf Otto Stenbock|Gustawowi Stenbockowi]], z którego korpusem Rakoczy przeszedł na zachód w kierunku [[Warszawa|Warszawy]], niszcząc po drodze doszczętnie [[Podlasie]] (spalił m.in. 20 maja [[Mielnik (województwo podlaskie)|Mielnik]], 31 maja [[Drohiczyn (Polska)|Drohiczyn]], [[Nur]], [[Brok]] i [[Pniewo (województwo podlaskie)|Pniewo]]). Wraz ze Szwedami po 3 dniach oblężenia zajął 17 czerwca Warszawę.

Po 4 dniach okupacji Warszawy, 22 czerwca szwedzkie oddziały Stenbocka odeszły za Karolem Gustawem w kierunki [[Szczecin]]a (w związku z przystąpieniem Danii do wojny po stronie Polski), co postawiło Jerzego Rakoczego w ciężkiej sytuacji, ponieważ zdawał sobie sprawę, że jego wojska prezentują niewielką wartość bojową. Zaskoczony rozwojem sytuacji zaczął wraz z Kozakami szybko wycofywać się na południowy wschód, tym bardziej że na rozkaz króla Jana Kazimierza zaczął go ścigać dziesięciotysięczny korpus polskiej jazdy [[Stefan Czarniecki|Stefana Czarnieckiego]], który – porzuciwszy pościg za wojskami szwedzkimi – połączył się w Częstochowie z jazdą [[Wielkie Księstwo Litewskie|litewską]] [[Aleksander Hilary Połubiński|Aleksandra Hilarego Połubińskiego]] i sprzymierzonymi wojskami austriackimi. W dodatku doszły Rakoczego wieści, że [[Jerzy Sebastian Lubomirski|Jerzy Lubomirski]], nie mogąc się doczekać najazdu na Siedmiogród sprzymierzonych Tatarów, w odwecie za najazd Rakoczego najechał na Siedmiogród, łupiąc go bez litości. W [[Łańcut|Łańcucie]] 7–8 lipca postanowiono, że Czarniecki ruszy bezpośrednio za Rakoczym, a [[Jerzy Sebastian Lubomirski|Lubomirski]] z [[Stanisław Potocki (hetman)|Potockim]] odetną Siedmiogrodzianom i Kozakom drogę do granicy. 11 lipca wojska Czarnieckiego doścignęły Rakoczego i zniszczyły część jego armii w [[Bitwa pod Magierowem|Bitwie pod Magierowem]] oraz odzyskały 2000 wozów z łupami. Następnie dogoniły pozostałą część jego uciekających wojsk podczas przeprawy przez [[Pełtew]] i po połączeniu 16 lipca z hetmanami wojska polskie dogoniły go na [[Podole|Podolu]] i rozbiły 20 lipca w [[Bitwa pod Czarnym Ostrowem|Bitwie pod Czarnym Ostrowem]].