Ukraińska polityka historyczna: Różnice pomiędzy wersjami

W latach 1991–1994, bezpośrednio po uzyskaniu przez Ukrainę niepodległości, trudno jest mówić o świadomie prowadzonej przez władze polityce historycznej. Siłą inercji kontynuowano na przykład programy szkolne pozostałe z czasów [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], jedynie w zachodniej Ukrainie starano się o ich modyfikację. W ocenie badaczy polityki historycznej zaczęła się ona kształtować dopiero ok. 1994 r.<ref name=":0">Олександр Гриценко. Президенти і Пам’ять, Політіка пам’ятіі президентів Украіни (1994-2014): підгрунтя, послання, реалізація, рузультфти, Куїв 2017, <nowiki>ISBN 978-617-684-188-3</nowiki>.</ref>, początkowo łącząc się ściśle z zagadnieniem dekomunizacji. W okresie prezydentury [[Łeonid Kuczma|Łeonida Kuczmy]] (1994–2005) ustalono obchody takich rocznic jak powstania [[Ukraińska Centralna Rada|Ukraińskiej Centralnej Rady]], urodzin ojca ukraińskiej historiografii [[Mychajło Hruszewski|Hruszewskiego]], [[Chrzest Rusi|chrztu Rusi]], a także urodzin [[Taras Szewczenko|Tarasa Szewczenki]]. W latach 2005–2010, za prezydentury [[Wiktor Juszczenko|Wiktora Juszczenki]] politykę historyczną prowadzono intensywniej. Najważniejszym jej składnikiem w pierwszych latach jego kadencji stało się upamiętnienie [[Wielki głód na Ukrainie|Hołodomor]]u, a pod koniec jego prezydentury podjęto problematykę [[Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów|OUN]]-[[Ukraińska Powstańcza Armia|UPA]]<ref>[[John-Paul Himka]], ''Interventions: Challenging the Myths of Twentieth-Century Ukrainian History'', s. 7 [http://archive.is/20120720113547/http://ualberta.academia.edu/JohnPaulHimka/Papers/493886/Interventions_Challenging_the_Myths_of_Twentieth-Century_Ukrainian_History wersja elektroniczna]</ref>. Podjęto też decyzję o utworzeniu [[Ukraiński Instytut Pamięci Narodowej|Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej]]. W latach 2010–2014, w okresie prezydentury [[Wiktor Janukowycz|Wiktora Janukowycza]], doszło do rewizji polityki historycznej, którą krytykowano za zwrot w kierunku dawnych radzieckich wzorców <ref name="archive.is">[https://archive.is/20120805143447/www.president.gov.ua/news/19103.html Oficjalny komunikat kancelarii Prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowycza]</ref><ref name="Dowódca UPA nie jest już bohaterem">[http://wyborcza.pl/1,75477,10051594,Dowodca_UPA_nie_jest_bohaterem.html Dowódca UPA nie jest już bohaterem]</ref>. Dokonano zmian w kierownictwie Instytutu i zamrożono jego działalność<ref name="ReferenceA">Rudling, ''The OUN, the UPA and the Holocaust...'', s. 36</ref>. Po [[Euromajdan|rewolucji godności]], prezydentura [[Petro Poroszenko|Petra Poroszenki]] charakteryzowała się ponownie intensywną polityką historyczną. Nowym wątkiem stała się kwestia dziejów [[Prawosławie na Ukrainie|ukraińskiego prawosławia]]. [[Wojna w Donbasie|Agresja rosyjska w Donbasie]] zintensyfikowała konflikt narracji i tradycji historiografii rosyjskiej i ukraińskiej dotyczący dziejów [[Ruś Kijowska|Rusi Kijowskiej]] i Europy wschodniej w całości.<ref group="uwaga"> Ukraińska polityka historyczna w narastającym od czasu uzyskania niepodległości konflikcie z rosyjską polityką historyczną. Książka prezydenta Łeonida Kuczmy "Ukraina to nie Rosja" była pierwszym głośnym, politycznym sygnałem zarysowaującego się konfliktu</ref>