Świdwin: Różnice pomiędzy wersjami

W XII w. obronny gród pomorski na szlaku handlowym z [[Kołobrzeg]]u do [[Wielkopolska|Wielkopolski]], pierwsza wzmianka pochodzi z 1280, najstarsza pieczęć z 1296, gdy [[Marchia Brandenburska|margrabiowie brandenburscy]] zakupili całą ziemię świdwińską od [[biskupi kamieńscy|biskupów kamieńskich]], wówczas margrabia Waldemar nadał osadzie prawa miejskie<ref name="pomorze1">[[Czesław Piskorski]] "Pomorze Zachodnie, mały przewodnik" Wyd. Sport i Turystyka Warszawa 1980 s. 278-279 {{ISBN|83-217-2292-X}}</ref>. W XIII w. przekazany przez księcia [[Barnim I|Barnima I]] w posiadanie zakonowi [[norbertanie|norbertanów]] z [[Białoboki (Trzebiatów)|Trzebiatowa]]. Później odsprzedany przez premonstratensów margrabiom brandenburskim i włączony do [[Nowa Marchia|Nowej Marchii]] jako lenno książąt [[Meklemburgia|meklemburskich]]. Od 1319 Świdwin był miastem prywatnym [[Wedel (ród)|rodu Wedlów]], którzy w latach 1384–1455 odstąpili miasto i zamek [[zakon krzyżacki|zakonowi krzyżackiemu]], którzy ulokowali tu swojego wójta. W 1351 miasto nawiedziła zaraza, w 1402 [[Władysław Jagiełło]] bezskutecznie podejmował próby kupienia tutejszych ziem i włączenia ich do Polski. Od 1455 rezydował tu wójt brandenburski. 15 lipca 1469 na tle niepokojów między [[Brandenburgia|Branderburgią]] a [[Pomorze]]m miała miejsce słynna [[Wojna o krowę|„Bitwa o krowę”]] pomiędzy mieszkańcami Świdwina a mieszczanami [[Białogard]]u. Tocząca się pod koniec [[XV wiek|XV]] w. wojna przyniosła zniszczenia, z których jednak miasto szybko się podniosło. W 1477 w Świdwinie został wybudowany [[klasztor]] [[Kartuzi|zakonu kartuzów]] (sekularyzowany w 1539). {{fakt|Krzysztof von Polentz, syn [[landwójt]]a [[Nowa Marchia|nowomarchijskiego]] Jakuba von Polentz w 1480 podejmował wyprawę do [[Ziemia Święta|Ziemi Świętej]]. Po powrocie, w podziękowaniu za szczęśliwy powrót, ufundował w Świdwinie kaplicę Świętego Grobu. Została ona wzniesiona w takiej odległości od miasta, jaka dzieliła [[Kalwaria|Kalwarię]] od bram [[Jerozolima|Jerozolimy]]. W kaplicy tej [[Rycerstwo|rycerz]] Krzysztof umieścił przywiezioną przez siebie relikwię z drzewa krzyża świętego. Rycerz Krzysztof był również [[Patron (chrześcijaństwo)|patronem]] ołtarza św. Katarzyny w Świdwinie.|data=2010-02}}<ref>{{Cytuj |autor = Jan Stanisław Bystroń |tytuł = Polacy w Ziemi Świętej, Syrii i Egipcie, s. 296 |data = Kraków 1930 |wydanie = }}</ref> Rozwijało się warzelnictwo [[piwo|piwa]] – w 1535 jest jednym z najlepszych w całej Nowej Marchii. Od 1538 zaznaczyły się wpływy [[protestantyzm]]u. W latach 1540–1808 w mieście przebywają [[Zakon Maltański|joannici]], którzy organizują na zamku siedzibę [[komturia|komandorii]]. Rok 1550 przyniósł zarazę, na którą zmarła 1/3 mieszkańców, w latach 1619 i 1689 miały miejsce duże pożary miasta, a w 1621 panowały niezwykle niskie temperatury; w XVII wieku przez Świdwin przetoczyły się silne wichury. Dodatkowe spustoszenia przyniosła [[wojna trzydziestoletnia]]. Wszystkie te zdarzenia miały wpływ na stagnację miasta. Dopiero w połowie XVIII wieku liczba mieszkańców przekroczyła 1000, aby już w 1785 przekroczyć 2000. W mieście zaznaczył się rozwój sukiennictwa i handlu. W roku 1875 miasto liczyło już 5638 mieszkańców, a pół wieku później było ich 8428. Tuż przed wybuchem II wojny światowej Świdwin zamieszkiwało 9726 osób<ref>[http://verwaltungsgeschichte.de/belgard.html Schivelbein, Stadt]</ref>. Przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] miasto nosiło nazwę ''Schivelbein''.