Saint-Ouen-sur-Seine: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
tekst z nowymi danymi i informacjami dot. ludnosci dane z INSEE 2016 |
dodatki informacyjne |
||
Linia 9:
|flaga =
|hymn =
|dewiza = Monstrant Regibus Astra Viam
|państwo = Francja
|1. jednostka administracyjna = [[Île-de-France]]
Linia 16:
|4. jednostka administracyjna =
|5. jednostka administracyjna =
|siedziba = Ratusz
|nazwa kodu statystycznego = [[Institut national de la statistique et des études économiques|INSEE]]
|ISO 3166-2 =
|kod statystyczny = 93070
|zarządzający = William Delannoy
|stanowisko zarządzającego = mer
|powierzchnia = 4,31
|liczba ludności = 49 664
Linia 29:
|kod pocztowy = 93400
|tablice rejestracyjne =
|adres urzędu = 7 place de la République
|plan =
|mapa =
Linia 43:
Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 42 343 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 9824 osób/km² (wśród 1287 gmin regionu [[Île-de-France]] Saint-Ouen plasuje się na 46. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 730).
Dla ciekawości warto przypomnieć, że w latach 1664-69 architekt Antoine Le Pautre zbudował tutaj o wiele większy pałac dla Joachima Seiglières de Boisfranc, nadintendenta finansów ksiecia orleańskiego. Pałac był potem wielokrotnie sprzedawany, między innymi, markizie Pompadour (1759-64) i Wincentemu Potockiemu (1811-20).▼
Przyszły Ludwik XVIII, obawiając się zbyt jeszcze rewolucyjnego Paryża, podpisuje tutaj 2-go maja 1814 roku akt (Déclaration de Saint Ouen) gwarantujący pewne zdobycia Rewolucji i kładący podwaliny Restauracji monarchii. Już ostatecznie na tronie kupuje on pałac od polskiego arystokraty, nakazuje jego zburzenie i wybudowanie rezydencji wiejskiej stylu włoskim dla swojej faworyty madame du Cayla, która odkupuje go za 400 000 franków. Nowa budowla jest bogato wyposażna przez znanych rzemieślików i artystów. Po śmierci hrabiny część mebli w stylu Restauration wędruje do pałacu Haroué w Lotaryngii (na płd od Nancy), spadkobiercy odstępują treny wokół towarzystwu hipicznemu w 1881 a sam budynek silnie uszkodzony w czasie oblężenia Paryża (1870-71) zostaje opuszczony. Całość posiadłości jest sprzedana firmie Thomson-Houston (Alstom) w 1917, która dzieli ją na dwie części. Jedna przeznaczona na tereny sportowe i ogródki robotnicze a druga na budowę fabryki sprzętu elektrycznego.▼
▲Dla ciekawości warto przypomnieć, że w latach 1664-69 architekt Antoine Le Pautre zbudował tutaj o wiele większy pałac dla Joachima Seiglières de Boisfranc, nadintendenta finansów ksiecia orleańskiego (brata Ludwika XIV). Pałac był potem wielokrotnie sprzedawany, między innymi, markizie Pompadour (1759-64) i [[Wincenty Potocki|Wincentemu Potockiemu]] (1811-20).
W 1958 roku gmina odkupuje pałac i restauruje go aby umieścić w nim muzeum historii miasta (parter) a później konserwatorium muzyczne (piętra). Parter budynku zostaje wpisany na listę ochrony zabytków w 1965 a podpisanie umowy (2017) między miastem a państwem (Centrum Zabytków narodowych) ma na celu powrót umeblowania częściowo zachowanego i odkupionego z funduszy publicznych i przekształcenie budynku w muzeum państwowe Restauracji.▼
▲Przyszły Ludwik XVIII, obawiając się zbyt jeszcze rewolucyjnego Paryża, podpisuje tutaj 2-go maja 1814 roku akt (Déclaration de Saint Ouen) gwarantujący pewne zdobycia Rewolucji i kładący podwaliny Restauracji monarchii. Już ostatecznie na tronie kupuje on pałac od polskiego arystokraty, nakazuje jego zburzenie i wybudowanie rezydencji wiejskiej w stylu włoskim dla swojej faworyty madame du Cayla, która odkupuje go za 400 000 franków. Nowa budowla jest bogato wyposażna przez znanych rzemieślików i artystów. Po śmierci hrabiny część mebli w stylu [[Restauration fr|Restauration]] wędruje do pałacu Haroué w Lotaryngii (na płd od Nancy), spadkobiercy odstępują
▲W 1958 roku gmina odkupuje pałac i restauruje go aby umieścić w nim muzeum historii miasta (parter) a później konserwatorium muzyczne (piętra). Parter budynku zostaje wpisany na listę ochrony zabytków w 1965 a podpisanie umowy (2017) między miastem a państwem (Centrum Zabytków narodowych) ma na celu powrót umeblowania częściowo zachowanego i odkupionego z funduszy publicznych i przekształcenie budynku w muzeum państwowe Restauracji<ref>{{Cytuj |autor = Jérôme Coignard |tytuł = Connaissance des Arts |data = 19/10/2017}}</ref>.
Miasto, po długiej tradycji robotniczej i rządach Partii komunistycznej, wybrało mera prawicowego (William Delannoy), który zainicjował politykę spłacania długów (w latach 2000 trzecie najbardziej zadłużone miasto Francji po Nicei i Levallois-Perret, w 2017, szóste) i [[Gentryfikacja|gentryfikacji]]. Liczba mieszkańców przekroczyła pułap 48 886 z roku 1968, kiedy to miasto osiągnęło szczyt swojego demograficznego rozwoju. Jego mieszkańcy są młodzi (30-44 letni reprezentują ponad 27%, 15-29 letni - 22% a 0-14 letni - 20%). 28% ludności mieszka w budynkach zbudowanych po 1991 roku a 42% zajmuje mieszkania od mniej niż 5 lat. 75.7% ludności jest lokatorami z tego 32.4% zajmuje mieszkania socjalne.
Najwięcej nowych mieszkańców przybywa z Paryża (z 18-tej dzielnicy graniczącej z Saint Ouen) i spoza granic Francji. Oznacza to, że ceny m2 za czynsz czy kupno są atrakcyjne bo Paryż staje się coraz bardziej niedostępny dla klas średnich ale i biedniejsi mieszkańcy Saint Ouen wyprowadzają się do sąsiednich gmin tańszych jak Saint Denis czy Aubervilliers.
35.5% mieszkańców posiada dyplom studiów wyższych (27.3% w 2011) ale 31.8% nie posiada żadnego (39% w 2011). Jeśli pracownicy i robotnicy są nadal grupą dominującą (46%) ich wzrost jest niewielki (14%) między 2011 a 2016 w stosunku do wzrostu kadr kierowniczych i wyższych zawodów intelektualnych (46.5%). Natomiast miejscowa stopa bezrobocia (17.6%) jest dużo większa, zwłaszcza wśród mężczyzn, niż stopa krajowa (10%), zwłaszcza wśród młodych (15-24).
Dynamizm demograficzny (0.8% rocznie między 2011 a 2016) odzwierciedla się również w ilości narodzin (980 w 2018) w stosunku do ilości zgonów (280) na około 50 000 mieszkańców.
Prawo we Francji zabrania prowadzenia statystyk etnicznych czy dotyczących religii więc trudno o informacje dotyczące specyficznych grup. Imigrantów w mieście jest trochę mniej (9.4%) niż średnia krajowa (9.7% całości ludności zamieszkującej Francję) choć departament, w którym się znajduje liczy najawiększy procent tej ludności w całej Francji metropolitalnej (29%). Dla przypomnienia wg INSEE jest imigrantem osoba urodzona za granicą posiadająca obce lub francuskie obywatelstwo nabyte przez naturalizację<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = INSEE |data = 2016}}</ref>.
Budowa nowego szpitala i szkoły medycznej na terenach firmy Citroên wzmocni dynamikę rozwojową miasta, które otrzymuje na wiosnę 2020 roku przedłużoną linię metra 14. Połączy ona sąsiednie miasto Clichy jak i centrum Paryża a w przyszłości lotnisko Orly.To krok w stronę projektu « Grand Paris ».
Największy pchli targ na świecie znajduje się na terenie gminy (Puces de Saint Ouen) i tam dociera Paryż turystów, którzy znają go z przewodników. Tam też ma miejsce wielka operacja budowlana prowadzona przez BNP Paribas Immobilier "Le village des Rosiers" przy ulicy o tej samej nazwie, w samym sercu targu. Na terenie 58 000 m2 powstaje 500 nowych mieszkań.
Linia 56 ⟶ 74:
Stacje [[Linia 13 metra w Paryżu|linii 13 metra]]:
* [[Garibaldi (metro w Paryżu)|Garibaldi]]
*
[[Plik:Saint-Ouen map.svg|thumb|left|240px|Położenie Saint-Ouen-sur-Seine w ramach aglomeracji paryskiej]]▼
Stacja Saint Ouen linii [[RER C]] (kolej regionalna)
▲Autobus linii 85 (kierunek Jardin du Luxembourg)[[Plik:Saint-Ouen map.svg|thumb|left|240px|Położenie Saint-Ouen-sur-Seine w ramach aglomeracji paryskiej]]
== Miasta partnerskie ==
| |||