Saint-Ouen-sur-Seine: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
dodatki informacyjne |
dodatkowe informacje ze zrodel archiwow miejskich |
||
Linia 43:
Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwały 42 343 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 9824 osób/km² (wśród 1287 gmin regionu [[Île-de-France]] Saint-Ouen plasuje się na 46. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 730).
Od 1999 roku miasto weszło w fazę dynamizmu demograficznego dzięki zmianie polityki mieszkaniowej. Gmina otwarła się na prywatne inwestycje mieszkaniowe i biurowe. Znani dewloperzy (Bouygues Immobilier, Nexity, BNF Paribas Immobilier) weszli na nieużytki przemysłowe czy tereny opuszczone i sprzedane przez nią. Powstała nowa dzielnica na 100 ha (Ecoquartier des Docks) na terenach między Sekwaną a placem Republiki (merostwo), w skład której wchodzi nowy park (Grand Parc de Saint Ouen). Zajmuje on dawne tereny przemysłowe, sportowe i ogródki robotnicze, które przed I-szą Wojną światową były terenem toru wyścigowego (hippodrome). Industrializacja zapoczątkowana w gminie w XIX-ym wieku ciągneła się do lat 1970-tych. Alstom Transport obecny na tym terenie powiększył jeszcze swoje biura w tej dzielnicy. Tu również powstała nowa siedziba regionu. Na skraju parku od strony Sekwany znajduje się pałac zbudowany na początku lat 1820 w stylu
[[Plik:Chateau de Saint-Ouen 2008.jpg|centruj|mały|453x453px|Pałac w Saint Ouen (1823), obecnie konserwatorium miejskie.]]
Dla ciekawości warto przypomnieć, że w latach 1664-69 architekt Antoine Le Pautre zbudował tutaj o wiele większy pałac dla Joachima Seiglières de Boisfranc, nadintendenta finansów ksiecia orleańskiego (brata Ludwika XIV). Pałac był potem wielokrotnie sprzedawany, między innymi, markizie Pompadour (1759-64) i [[Wincenty Potocki|Wincentemu Potockiemu]] (1811-20). ▼
<br />
[[Plik:Jacques Rigaud - The Chateau of Saint Ouen - 1924.694 - Cleveland Museum of Art.tif|centruj|mały|576x576px|Pałac w Saint Ouen architekta Antoniego Le Pautre'a (1672), zburzony prawdopodobnie przez Prusaków (wg hrabiny du Cayla, faworyty Ludwika XVIII i właścicielki późniejszej budowli) czyli w 1815 albo na rozkaz króla, nowego właściciela w 1820.]]
Ludwik XVIII spotyka się z carem Aleksandrem w Compiègne 30 kwietnia a noc z 1-go na 2-go maja spędza na własną prośbę w pałacu Potockich obawiając się jeszcze zbyt rewolucyjnego Paryża. Żona hrabiego, który jest nieobecny w Paryżu, [[Helena Apolonia Massalska|Helena Apolonia z Massalskich Potocka]], zgadza się na przyjęcie króla ale wcześniej, w obliczu zbliżania się wojsk obcych do Paryża, zarządziła opróżnienie pałacu z mebli. Kiedy zjawia się u niej prefekt Paryża z prośbą króla o nocleg w Saint Ouen przed wjazdem de Paryża, znajduje rezydencję wyśmienitą ale bez mebli i zarządza wypełnienie sal meblami królewskimi, co zostaje wykonane w ciągu 24 godzin. Sama hrabina Potocka zjawia się rano w towarzystwie Sidonii i Jarosława Potockiego, bratanka małżonka aby "przyjąć króla" <ref>{{Cytuj |autor = Lucien Perret |tytuł = Histoire D'une Grande Dame Au XVIIIe Siècle, la Comtesse Hélène Potocka |data = 1890}}</ref>. I to wlaśnie tutaj 2-go maja 1814 roku przybyli senatorowie z projektem konstytucjią, którą Ludwik odrzuca, bo napisaną przez wybranych narodu a on siebie uważa za wybrańca Boga. Podpisuje jednak akt (Déclaration de Saint Ouen), który gwarantuje pewne zdobycia Rewolucji i kładzie podwaliny Restauracji monarchii.
▲Dla ciekawości warto przypomnieć, że w latach 1664-69 architekt Antoine Le Pautre zbudował tutaj o wiele większy pałac dla Joachima Seiglières de Boisfranc, nadintendenta finansów ksiecia orleańskiego (brata Ludwika XIV). Pałac był potem wielokrotnie sprzedawany, między innymi, markizie Pompadour (1759-64) i [[Wincenty Potocki|Wincentemu Potockiemu]] (1811-20).
Po śmierci hrabiny w 1852 część mebli w stylu [[Restauration fr|Restauration]] wędruje do pałacu Haroué w Lotaryngii (na płd od Nancy), spadkobiercy odstępują tereny wokół towarzystwu hipicznemu w 1878, które buduje tor wyścigów konnych. Hipodrom staje się miejscem bardzo popularnym Paryżan, którzy docierają tu pociągiem nowo otwartej linii, omnibusem, tramwajem czy fiakrem. Sam budynek silnie uszkodzony w czasie oblężenia Paryża (1870-71) zostaje opuszczony. W czasie wojny budynek zostaje zarekwirowany i przekształcony na szpital wojskowy. Całość posiadłości jest sprzedana firmie Thomson-Houston (Alstom) w 1917, która dzieli ją na dwie części. Jedna przeznaczona na tereny sportowe i ogródki robotnicze a druga na budowę fabryki sprzętu elektrycznego. W 1928 firma łączy się z Société Alsacienne de Construction Mécanique i przekształca się w Alsthom i do lat 1960 buduje wiel hal produkcyjnych na tych terenach. Do 1933 pałac jest używany jako miejsce przyjęć reprezentacyjnych<ref>{{Cytuj |autor = Mairie de Saint Ouen |tytuł = Le Château |data = 04/2019}}</ref>.
W 1958 roku gmina odkupuje pałac i restauruje go aby umieścić w nim muzeum historii miasta (parter) a później konserwatorium muzyczne (piętra). Parter budynku zostaje wpisany na listę ochrony zabytków w 1965 a podpisanie umowy (2017) między miastem a państwem (Centrum Zabytków narodowych) ma na celu powrót umeblowania częściowo zachowanego i odkupionego z funduszy publicznych i przekształcenie budynku w muzeum państwowe Restauracji<ref>{{Cytuj |autor = Jérôme Coignard |tytuł = Connaissance des Arts |data = 19/10/2017}}</ref>.▼
▲W
Miasto, po długiej tradycji robotniczej i rządach Partii komunistycznej, wybrało mera prawicowego (William Delannoy), który zainicjował politykę spłacania długów (w latach 2000 trzecie najbardziej zadłużone miasto Francji po Nicei i Levallois-Perret, w 2017, szóste) i [[Gentryfikacja|gentryfikacji]]. Liczba mieszkańców przekroczyła pułap 48 886 z roku 1968, kiedy to miasto osiągnęło szczyt swojego demograficznego rozwoju. Jego mieszkańcy są młodzi (30-44 letni reprezentują ponad 27%, 15-29 letni - 22% a 0-14 letni - 20%). 28% ludności mieszka w budynkach zbudowanych po 1991 roku a 42% zajmuje mieszkania od mniej niż 5 lat. 75.7% ludności jest lokatorami z tego 32.4% zajmuje mieszkania socjalne.
| |||