Aqua tofana: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Tokyotown8 (dyskusja | edycje) Anulowanie wersji 58776536 autorstwa 2A01:112F:549:7700:9D2F:62A7:A0E1:C5D0 (dyskusja)zbędne, bez źródła Znacznik: Anulowanie edycji |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 3:
Specyfik wynalazła [[Teofania di Adamo]]<ref>[http://www.gutenberg.czyz.org/word,3502 Gutenberg]</ref>, stracona w [[Palermo]] w 1633 roku. Była to mieszanina, która dzięki dodatkowi atropiny lub kantarydyny działała w mniejszej ilości niż arszenik i już kilka [[kropla|kropel]] powodowało [[śmierć]] ofiary. Zmniejszenie dawki trucizny eliminowało metaliczny posmak oraz nie powodowało [[Ślinotok|ślinotoku]], który był typowym objawem zastosowania większych ilości chlorku rtęci(II)<ref>[http://almanach.historyczny.org/wiki/Aqua_tofana Almanach Historyczny]</ref><ref>{{Cytuj |autor = Mike Dash |tytuł = Aqua Tofana |data dostępu = 2018-09-04 |url = https://www.academia.edu/29668795/Aqua_Tofana |język = en}}</ref>.
Stosowana była stosunkowo często w XVII-wiecznych [[Włochy|Włoszech]], zwłaszcza w przypadkach zatargów rodzinnych. Nazwa specyfiku pochodzi od nazwiska córki Teofani di Adamo – [[Giulia Tofana|Giulii Tofany]], która po śmierci matki, sprzedawała ją w [[Rzym]]ie oraz [[Neapol]]u i nazywała ją ''manną św Mikołaja z Bari'' twierdząc, że przypomina olej wypływający z grobu tego świętego. Mieszanina miała postać przeźroczystej, żółtawej lub czerwonawej, gęstej cieczy, była bezsmakowa i w całości rozpuszczała się w wodzie lub w winie. Nie dawała oznak użycia typowych dla ówczesnych trucizn (przebarwienie błon śluzowych, ślinotok, [[Pasma Meesa|prążkowanie paznokci]])
Środek ten ma odniesienia w literaturze. Aqua tofana pojawia się w powieści ''Hrabia Monte Christo'' podczas rozmowy Pani Villefort i Monte Christo (część VII rozdział V).
| |||