Dmitrij Pawłow: Różnice pomiędzy wersjami

W latach [[1936]]–[[1937]] walczył jako dowódca brygady pancernej w [[Hiszpańska wojna domowa|wojnie domowej w Hiszpanii]]. W czasie [[Bitwa pod Guadalajarą|bitwy pod Guadalajarą]] (19-21 marca 1937) dowodzona przez niego jednostka udanym kontratakiem zadała poważne straty włoskim oddziałom pancernym i w znacznym stopniu przyczyniała się do zwycięstwa oddziałów republikańskich. Do ZSRR powrócił w aureoli bohatera i sławie zdolnego dowódcy nowoczesnego pola walki. Od [[1937]] [[deputowany]] do [[Rada Najwyższa ZSRR|Rady Najwyższej ZSRR]] 1. kadencji. Od listopada [[1937]] szef Zarządu Pancerno-Motorowego Robotniczo Chłopskiej Armii Czerwonej (''RKKA'') i członek Głównej Rady Wojskowej ZSRR. Opierając się na doświadczeniach wojny domowej w Hiszpanii, uznał, że [[korpus pancerny]] nie nadaje się do działań typu ofensywnego, ponieważ przełamanie frontu nieprzyjaciela na szerokości odpowiednio dużej, aby mógł w nią wejść tak duży związek pancerny nie jest możliwe. M. in. na podstawie jego uwag (i doświadczeń z Polski), w listopadzie [[1939]] Główna Rada Wojskowa ZSRR podjęła decyzję o rozwiązaniu korpusów pancernych i utworzeniu w ich miejsce dywizji zmotoryzowanych<ref>Spahr..., s. 206.</ref>. W latach [[1939]]–[[1940]] uczestnik [[Wojna zimowa (1939-1940)|wojny zimowej]]. 4 czerwca 1940 otrzymał awans na stopień [[Generał#Stopnie generalskie w innych armiach|generała-pułkownika]] wojsk pancernych. Od 11 czerwca [[1940]] dowódca Specjalnego Białoruskiego Okręgu Wojskowego, przemianowanego w lipcu [[1940]] na Zachodni Specjalny Okręg Wojskowy. Jako taki, w czerwcu tego samego roku stanął na czele zgrupowania RKKA mającego na celu zbrojną aneksje Litwy w wypadku odrzucenia przez nią ultimatum rządu radzieckiego z 15 czerwca (ostatecznie do zbrojnej interwencji nie doszło na skutek przyjęcia ultimatum przez rząd Litwy)<ref>przypis,{{cytuj informacjeksiążkę |nazwisko= Bieszanow|imię= Władimir|autor link= |tytuł= Czerwony Blitzkrieg 1939–1940| rozdział= | nazwisko r= | imię r= | autor r link= |wydawca= Bellona|miejsce= Warszawa|rok= 2015|strony= 207, o213|isbn= źródle978-83-11-13730-1}}</ref>. 22 lutego 1941 został awansowany na stopień [[Generał#Stopnie generalskie w innych armiach|generała armii]]. Chociaż nigdy nie dowodził w walce ugrupowaniem większym niż brygada pancerna, dokładnie na cztery miesiące przed niemieckim atakiem na ZSRR, powierzono mu cztery armie (672 tys. żołnierzy, 2200 czołgów, 1900 samolotów<ref>Kosim..., s. 53-69.</ref>) i blisko 450-kilometrowy odcinek granicy państwa, przez który wiodła najkrótsza droga lądowa do Moskwy.