Saint-Ouen-sur-Seine: Różnice pomiędzy wersjami

▲Dla ciekawości warto przypomnieć, że w latach 1664-69 architekt Antoine Le Pautre zbudował tutaj o wiele większy pałac dla Joachima Seiglières de Boisfranc, nadintendenta finansów ksiecia orleańskiego (brata Ludwika XIV). Pałac był potem wielokrotnie sprzedawany, między innymi, markizie Pompadour (1759-64) i [[Wincenty Potocki|Wincentemu Potockiemu]] (1811-20).

▲Ludwik XVIII po spotkaniu się z carem Aleksandrem w Compiègne 30 kwietnia noc z 1-go na 2-go maja spędza na własną prośbę w pałacu Potockich obawiając się jeszcze zbyt rewolucyjnego Paryża. Żona hrabiego, który jest nieobecny w Paryżu, [[Helena Apolonia Massalska|Helena Apolonia z Massalskich Potocka]], zgadza się na przyjęcie króla ale wcześniej, w obliczu zbliżania się wojsk obcych do Paryża, zarządziła opróżnienie pałacu z mebli. Kiedy zjawia się u niej prefekt Paryża z prośbą króla o nocleg w Saint Ouen przed wjazdem de Paryża, znajduje rezydencję wyśmienitą ale bez mebli i zarządza wypełnienie sal meblami królewskimi, co zostaje wykonane w ciągu 24 godzin. Sama hrabina Potocka zjawia się rano w towarzystwie Sidonii i Jarosława Potockiego, bratanka małżonka aby "przyjąć króla" <ref>{{Cytuj |autor = Lucien Perret |tytuł = Histoire D'une Grande Dame Au XVIIIe Siècle, la Comtesse Hélène Potocka |data = 1890}}</ref>. I to wlaśnie tutaj 2-go maja 1814 roku przybyli senatorowie z projektem konstytucji, którą Ludwik odrzuca, bo napisaną przez wybranych narodu a on siebie uważa za wybrańca Boga. Podpisuje jednak akt (Déclaration de Saint Ouen), który gwarantuje pewne zdobycia Rewolucji i kładzie podwaliny Restauracji monarchii.

▲Już ostatecznie na tronie kupuje on pałac od polskiego arystokraty, nakazuje jego zburzenie (wg wspomnień późniejszej właścicielki zburzenia dokonali Prusacy w okresie okupacji regionu paryskiego 1815-1818) i wybudowanie rezydencji wiejskiej w stylu włoskim dla swojej faworyty madame du Cayla, za 2.5 miliona franków. Nowa budowla, ukończona i otwarta 2 maja 1823, w rocznicę Deklaracji, jest bogato wyposażna przez znanych rzemieślików i artystów a teren 27. hektarowy przekształcony w park angielski ze stajnią, oborą, mleczarnią i owczarnią. Z zewnątrz pałac przypomina mieszczańską rezydencję na wsi za to wnętrza biją bogactwem i uposarzeniem pełnym luksusu<ref>{{Cytuj |autor = Archiwa miasta Saint Ouen |tytuł = Saint Ouen le Château |data = 2004}}</ref>.

▲Po śmierci hrabiny w 1852 część mebli w stylu [[Restauration fr|Restauration]] wędruje do pałacu Haroué w Lotaryngii (na płd od Nancy), spadkobiercy odstępują tereny wokół towarzystwu hipicznemu w 1878, które buduje tor wyścigów konnych. Hipodrom staje się miejscem bardzo popularnym Paryżan, którzy docierają tu pociągiem nowo otwartej linii, omnibusem, tramwajem czy fiakrem. Sam budynek silnie uszkodzony w czasie oblężenia Paryża (1870-71) zostaje opuszczony. W czasie wojny budynek zostaje zarekwirowany i przekształcony na szpital wojskowy. Całość posiadłości jest sprzedana przez spadkobierców hrabiny du Cayla firmie Thomson-Houston (Alstom) w 1917, która dzieli ją na dwie części. Jedna przeznaczona na tereny sportowe i ogródki robotnicze a druga na budowę fabryki sprzętu elektrycznego. W 1928 firma łączy się z Société Alsacienne de Construction Mécanique i przekształca się w Alsthom i do lat 1960 buduje wiele hal produkcyjnych na tych terenach. Do 1933 pałac jest używany jako miejsce przyjęć reprezentacyjnych<ref>{{Cytuj |autor = Mairie de Saint Ouen |tytuł = Le Château |data = 04/2019}}</ref>.

▲Miasto, po długiej tradycji robotniczej i rządach Partii komunistycznej, wybrało w 2014 mera prawicowego (William Delannoy), który zainicjował politykę spłacania długów (w latach 2000 trzecie najbardziej zadłużone miasto Francji po Nicei i Levallois-Perret, w 2017, szóste) i [[Gentryfikacja|gentryfikacji]]. Liczba mieszkańców przekroczyła pułap 48 886 z roku 1968, kiedy to miasto osiągnęło szczyt swojego demograficznego rozwoju. Jego mieszkańcy są młodzi (30-44 letni reprezentują ponad 27%, 15-29 letni - 22% a 0-14 letni - 20%). 28% ludności mieszka w budynkach zbudowanych po 1991 roku a 42% zajmuje mieszkania od mniej niż 5 lat. 75.7% ludności jest lokatorami z tego 32.4% zajmuje mieszkania socjalne.