Rosyjski oddział wojskowy pułkownika Papenguta: Różnice pomiędzy wersjami

'''Rosyjski oddział pułkownika Papenguta''' ([[język rosyjski|ros.]] Русский отряд полковника Папенгута) – oddział zbrojny złożony z [[Biali (Rosja)|Białych]] Rosjan podczas powstania muzułmańskiego w prowincji [[Sinciang]] w latach [[1932]]-[[1933]]1932–1933.

Po wybuchu antychińskiego powstania ludności muzułmańskiej Sinciangu pod koniec [[1930]] r., władze chińskie pod groźbą deportacji do [[ZSRR]] zmusiły Białych Rosjan zamieszkujących [[Kraj Ilijski]] do sformowania na pocz. [[1932]] r. większego oddziału wojskowego. Jego liczebność wyniosła ok. 1-1,5 tys. ludzi. Dowództwo objął płk Papengut, b. szef sztabu oddziału [[ataman]]a gen. [[Aleksander Dutow|Aleksandra I. Dutowa]] z okresu wojny domowej w [[Rosja|Rosji]]. Było to związane z dotychczasowymi sukcesami wojsk powstańczych, które bez większych przeszkód zajmowały coraz większe obszary prowincji. Dopiero pod koniec [[1931]] r. w rejonie [[Turfan]]u natarcie powstańców na miasto powstrzymały wojska chińskie wsparte przez dwa nieduże ochotnicze oddziały rosyjskie – 180-osobowy oddział konny sotnika Franka i baterię artylerii płk. Kuzniecowa. Oddział płk. Papenguta został podzielony na 2 części: jedna część stacjonowała jako garnizon w [[Urumczi]], zaś z pozostałej części utworzono brygadę konną, nazywaną też pułkiem. Została ona skierowana w okolice miasta [[Hami]], jednakże nie wzięła udziału w większych walkach, gdyż sytuacja wojskowa latem 1932 r. tymczasowo uspokoiła się. W tym czasie został przeprowadzony kolejny werbunek ludności rosyjskiej, w wyniku którego oddział płk. Papenguta został rozwinięty w trzy pułki, liczące ogółem ok. 1,8-2 tys. żołnierzy. Na ich czele stanęli płk N. I. Bektiejew, płk Czernow i płk Papengut. W listopadzie 1932 r. powstańcy wznowili działania wojenne. Zaniepokojeni Chińczycy, uznając, że wsparcie Białych Rosjan jest niedostateczne, zwrócili się o pomoc wojskową ze strony [[ZSRR]]. Tymczasem w rejonie miasta [[Shanshan (powiat)|Shanshan]] powstańcy zaatakowali trzy sotnie Kozaków z pułku płk. Papenguta i oddziały chińskie, zadając im duże straty. Inny pułk rosyjski wziął udział w walkach o Turfan, zdobywając miasto. W rezultacie przywódca Hamijskich Sartów [[Chodża Nijaz]] ogłosił świętą wojnę ([[dżihad]]) przeciwko niewiernym. W lutym [[1933]] r. oddziały muzułmańskie z całego Sinciangu ruszyły na [[Urumczi]], oblegając miasto pod koniec miesiąca. Pomimo posiłków chińskich z [[Mandżuria|Mandżurii]] powstańcy wdarli się ostatecznie do Urumczi, rozbijając Chińczyków. Białym Rosjanom udało się jednakże powstrzymać powstańców i wyrzucić ich z miasta, zadając duże straty. W poł. kwietnia 1933 r. w Urumczi doszło do bratobójczych walk pomiędzy chińskimi oddziałami z Sinciangu i rewolucyjnymi oddziałami przybyłymi z Mandżurii, inspirowanymi przez Sowietów. Wzięły w nich udział także wszystkie trzy pułki Białych Rosjan, zgrupowane w mieście, ponosząc duże straty w walkach ulicznych. Po nieudanym przewrocie pułki rosyjskich białogwardzistów zostały przez Chińczyków podzielone na mniejsze oddziały. Nastąpiło to pod wpływem nalegań strony sowieckiej. Pod koniec 1933 r. rozbrojono je i zdemobilizowano. Pułkownik Papengut wraz z kilkoma innymi oficerami został aresztowany i rozstrzelany.

[[Kategoria:HistoriaChiny Chinw XX wieku]]