Antonio Barberini: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne merytoryczne |
m poprawa linków |
||
Linia 53:
== Życiorys ==
Już jako nastolatek otrzymał od swego wuja papieża bogate beneficja, m.in. został komendatariuszem rzymskiego przeoratu zakonu rycerskiego joannitów. W sierpniu [[1627]] Urban VIII mianował go kardynałem ''[[in pectore]]'', nominację ogłoszono w lutym [[1628]]. Pełnił szereg funkcji kościelnych m.in. prefekta Trybunału Apostolskiej Sygnatury Sprawiedliwości (1628-33), archiprezbitera Bazyliki Liberiańskiej (1633-71), legata w [[Urbino]] (1631-33) i [[Awinion]]ie (1633-45), naczelnego wodza armii papieskiej, sekretarza Listów Apostolskich, [[opat komendatoryjny|opata komendatoryjnego]] [[Opactwo Tre Fontane|Tre Fontane]], [[Nonantola]] i [[Subiaco]]. Był także prefektem [[Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów|św. Kongregacji ''Propaganda Fide'']] (od [[1632]]) i [[kamerling]]iem św. Kościoła Rzymskiego (od [[1638]]). 1636-44 pełnił funkcję protektora Francji przy Stolicy Apostolskiej, w tej roli uczestniczył w [[konklawe 1644]]. Od 1633 był także protektorem księstwa Sabaudii. Podobnie jak jego brat i wuj, był mecenasem sztuki, m.in. współtworzył ''Teatro Barberini'' i zgromadził sporą bibliotekę. Korzystał z pozycji [[nepotyzm|kardynała-nepota]] do wzbogacenia się i żył jak świecki książę, a jego życie osobiste było stałym tematem miejskich plotek<ref>P. J. A. N. Rietbergen: [http://books.google.com.au/books?id=z8p1ec3tIZkC&vq Power And Religion in Baroque Rome: Barberini Cultural Policies], BRILL 2006, s. 163; Eleanor Herman, ''Królowa Watykanu'', Warszawa 2009, s. 88.</ref>. W latach 1642-44 jako legat ''a latere'' w Bolonii, Romanii i Ferrarze dowodził wraz z bratem [[Taddeo Barberini]] armią papieską w [[Wojny o Castro|pierwszej wojnie o Castro]], zakończonej klęską pod [[Lagoscuro]].
Nowy (od [[1644]]) papież [[Innocenty X]] wszczął śledztwo przeciwko Antonio Barberiniemu i jego braciom o nielegalne wzbogacenie się kosztem majątku Stolicy Apostolskiej. Aby uniknąć aresztowania, bracia uciekli do Francji pod opiekę kardynała [[Jules Mazarin|Giulio Mazzarini]]. W [[1653]] uzyskał przebaczenie i powrócił do Rzymu (jego brat Francesco powrócił już w 1648, a Taddeo zmarł w Paryżu w 1647). Za pontyfikatu [[Aleksander VII|Aleksandra VII]] (1655-67) Antonio odzyskał skonfiskowane dobra. W tym też okresie odmienił swój dotychczasowy świecki styl życia, poświęcając się religii, m.in. przyjął święcenia kapłańskie i zaangażował się w kampanię przeciw [[jansenizm]]owi. W 1653 król [[Ludwik XIV]] mianował go swoim Wielkim Jałmużnikiem oraz biskupem [[Poitiers]]. Ta druga nominacja nie zyskała jednak aprobaty papieża. Kardynał biskup Frascati (1655-61) i Palestriny (od 1661). Od [[1657]] arcybiskup [[Reims]] z nominacji Ludwika XIV, zatwierdzony przez Stolicę Apostolską 10 lat później. Pełnił też urząd protektora wielu zakonów, m.in. [[dominikanie|dominikanów]]. Subdziekan św. Kolegium Kardynałów od marca 1671. Zmarł w [[Nemi]] koło [[Albano Laziale|Albano]] w wieku 63 lat.
| |||