Franz Halder: Różnice pomiędzy wersjami

Po wojnie został przyjęty do wojsk lądowych Rzeszy. Trafił do oddziału szkoleniowego Ministerstwa Reichswehry. Latem 1920 otrzymał przeniesienie do komendantury Monachium. 1 października 1921 został oficerem sztabu generalnego w sztabie 7. Dywizji Reichswehry. Był tam również instruktorem taktyki na kursach pomocników dowódców. Funkcję wykonywał przez dwa lata. 1 października 1923 roku został mianowany dowódcą 4. Baterii 7. (Bawarskiego) Pułku Artylerii. Wiosną 1924 został awansowany na majora. Starszeństwo ustalono mu na 1 kwietnia 1923 roku. 1 grudnia 1925 został mianowany oficerem Ia w sztabie 7. Dywizji Reichswehry. 1 lutego 1929 został podpułkownikiem. Teraz został z powrotem przeniesiony do Ministerstwa Reichswehry. Rozpoczął pracę w oddziale szkoleniowym wojsk lądowych Urzędu ds. Wojsk. 1 października 1931 roku został szefem sztabu 6. Dywizji Reichswehry. 1 grudnia 1931 został awansowany na stopień pułkownika. W czasie rozwijania Reichswehry, 1 października 1934 roku został mianowany VII. Dowódcą Artylerii, otrzymał też awans na stopień generała-majora. Po rozkamuflowaniu pododdziałów, 15 października 1935 został dowódcą 7. Dywizji Piechoty. W tym czasie walczył z ingerencjami ze strony [[NSDAP]] i opowiadał się za powrotem następcy tronu Ruprechta. Jako dowódca dywizji, z dniem 1 sierpnia 1936 otrzymał stopień generała-porucznika. Jesienią 1936 roku został przeniesiony do naczelnego dowództwa wojsk lądowych. Przygotowywał m.in. wielkie manewry Wehrmachtu w 1937 roku. Halder opracował również nowe koncepcje operacyjnej mobilności wojsk pancernych i nakazał przetestować innowacje w dowodzeniu czy aprowizacji wojska. 12 października 1937 został mianowany II. Nadkwatermistrzem naczelnego dowództwa wojsk lądowych. Jako taki z dniem 1 lutego 1938 awansował na stopień generała artylerii. 1 marca 1938 roku został mianowany I. Nadkwatermistrzem<ref name="lexikon-der-wehrmacht.de" />. W 1938 roku został szefem [[Oberkommando des Heeres|Sztabu Generalnego wojsk lądowych]]<ref name="naj">Bogusław {{odn|Wołoszański ''Największy wróg Hitlera'' |2012|s. =133.</ref>}}, w miejsce generała [[Ludwig Beck|Ludwiga Becka]], który został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska. Choć był przeciwny [[Adolf Hitler|Hitlerowi]] i rozważał otwarte sprzeciwienie się jego planom militarnym, w końcu nie odważył się na sprzeciw i stopniowo dał się wciągnąć w jego zamierzenia. Brał czynny udział w przygotowaniach do kolejnych agresji: kierował pracami nad planami działań operacyjnych [[kampania wrześniowa|przeciwko Polsce]] w roku 1939, [[Norwegia|Norwegii]] ([[Kampania norweska]]), [[kampania francuska 1940|Europie Zachodniej]] i niedoszłej [[Operacja Lew Morski|inwazji na Wielką Brytanię]] w roku 1940, przeciw [[Królestwo Grecji (1935–1941)|Grecji]] oraz [[Królestwo Jugosławii|Jugosławii]] ([[Kampania bałkańska]]) w roku 1941. Pod jego kierownictwem opracowano plan [[Atak Niemiec na ZSRR|Barbarossa]] agresji na [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związek Radziecki]]. Uważa się, że w znacznym stopniu przyczynił się do pierwszych zwycięstw na froncie wschodnim.

Został zdymisjonowany 24 września 1942 roku ze względu na odmienne od Hitlera koncepcje strategiczne<ref name="naj0">Bogusław {{odn|Wołoszański ''Największy wróg Hitlera'' |2012|s. =134.|ref=nie}}</ref> – nie zgadzał się na przesunięcie części sił w celu [[bitwa stalingradzka|zajęcia Stalingradu]]. Po [[Zamach 20 lipca|zamachu na Hitlera 20 lipca 1944 roku]] został aresztowany i wysłany do [[Flossenbürg (KL)|obozu koncentracyjnego we Flossenbürgu]], a następnie w do [[Dachau (KL)|Dachau]]{{r|naj0}}. Wyszedł na wolność po zajęciu obozu przez wojska amerykańskie w roku 1945{{r|naj0}}.

* {{cytuj książkę |autor =* [[Bogusław Wołoszański]] |tytuł =Największy wróg Hitlera |wydawca =Wydawnictwo Wołoszański |miejsce =Warszawa |rok data=2012 |strony s=133–134 |isbn =978-83-62770-30-4 |odn={{odn/id|Wołoszański|2012}} }}