System Stanisławskiego: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
jęz., int. |
drobne redakcyjne |
||
Linia 1:
'''Metoda Stanisławskiego''', '''system Stanisławskiego''' – określenie zbioru reguł sztuki [[aktor]]skiej opracowanych przez rosyjskiego reżysera [[teatr]]alnego [[Konstantin Stanisławski|Konstantego Stanisławskiego]].
Metoda Stanisławskiego odkrywała nowe środki techniki aktorskiej oparte na realizmie psychologicznym postaci. Stanisławski angażuje w grę cały organizm – w przeciwieństwie do [[Denis Diderot|Diderota]], uważa, że umysł i ciało współgrają dzięki podświadomości (sprzeciwiał się teorii umysłu kierującego ciałem). Uważał, że ''świadome oddziałuje na podświadomość'' i to było jednym z jego podstawowych haseł. Uważa za podstawę do gry tzw. ''okoliczności założone'', w których skład wchodzi m.in. ''zadanie główne''. Są to okoliczności scenariuszowe, jak również historyczne, oraz konsekwencje wynikające z decyzji reżysera, czy wizji scenografa, które po wnikliwej analizie psychologicznej tworzą schemat stworzenia postaci aktorskiej.▼
▲Stanisławski angażuje w grę cały organizm – w przeciwieństwie do [[Denis Diderot|Diderota]], uważa, że umysł i ciało współgrają dzięki podświadomości (sprzeciwiał się teorii umysłu kierującego ciałem). Uważał, że ''świadome oddziałuje na podświadomość'' i to było jednym z jego podstawowych haseł. Uważa za podstawę do gry tzw. ''okoliczności założone'', w których skład wchodzi m.in. ''zadanie główne''. Są to okoliczności scenariuszowe, jak również historyczne, oraz konsekwencje wynikające z decyzji reżysera, czy wizji scenografa, które po wnikliwej analizie psychologicznej tworzą schemat stworzenia postaci aktorskiej.
''Zadanie założone'' jest głównym zadaniem danej postaci w założeniu scenariusza, natomiast podczas poszczególnych scen dzieli się na ''zadania poboczne''. Stanisławski nakazuje aktorowi czerpać z punktów odniesień własnych, to jest zapisu przeżyć wewnętrznych, wspomnień itp. Zaczyna się od tego, że aktor potrafi wyobrazić sobie wszystko cieleśnie. Wyobraża sobie, co by się stało, gdyby znalazł się w takiej sytuacji. Aktor powinien być w każdej chwili gotowy na odbieranie bodźców, a co za tym idzie na dokonanie improwizacji. Na grę aktora wpływa również gra jego partnera i dostarczane przez niego bodźce, a także wyobraźnia, obserwacja i własne przeżycia, czyli to, na czym według Stanisławskiego powinni opierać się aktorzy.
Metoda została opisana po raz pierwszy w pracy Stanisławskiego ''Работа актёра над собой'' – „Praca aktora nad sobą”<ref>''Работа актёра над собой'', Moskwa, 1938; polski przekład: Warszawa, 1954.</ref>.
| |||