Maawija uld Sid’Ahmad Taja: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
m MalarzBOT: przerabiam link na wywołanie szablonu {{encyklopedia PWN}} |
||
Linia 31:
Pochodzi z ludności arabskiej, urodził się w zachodniej Mauretanii. Ukończył francuską szkołę średnią w Atarze. Przez wiele lat służył w armii, kończąc kilka szkół wojskowych. Pełnił szereg funkcji dowódczych w okresie prezydentury [[Moktar uld Daddah|Moktara Daddaha]], m.in. był zastępcą szefa sztabu armii; dowodził w walkach z [[Front Polisario|Frontem Polisario]] na terenie [[Sahara Zachodnia|Sahary Zachodniej]]. Uczestniczył w puczu, który odsunął Daddaha od władzy w lipcu [[1978]]. Z ramienia Wojskowego Komitetu Ocalenia Narodowego pełnił kolejne funkcje – ministra obrony (styczeń-marzec 1979), dowódcy policji (1979-1980), ministra górnictwa i energetyki, szefa sztabu armii. Otrzymał w tym okresie stopień podpułkownika. Od kwietnia 1981 do marca 1984 pełnił funkcję premiera i jednocześnie ministra obrony.
Doszedł do władzy po obaleniu prezydenta [[Muhammad Chuna uld Hajdalla|Muhammada Hajdalli]] w grudniu 1984 - został zarazem głową państwa (prezydentem i przewodniczącym Wojskowego Komitetu Ocalenia Narodowego), premierem i ministrem obrony. W 1992 wygrał wybory prezydenckie, które opozycja uznała za sfałszowane (zrezygnował w tym czasie z kierowania rządem). Stanął na czele [[prawica|prawicowej]] Republikańska Partii Demokratycznej i Socjalnej<ref>[http://www.middle-east-online.com/English/mauritania/?id=14225 ''„Mauritania's new junta keeps on winning friends”''], Middle East Online, 8 sierpnia 2005.</ref>. Do połowy lat 90. prowadził pro[[Irak|iracką]] politykę zagraniczną z której zrezygnować musiał na skutek międzynarodowej izolacji kraju po [[I wojna w Zatoce Perskiej|I wojnie w Zatoce Perskiej]]<ref>
W czerwcu 2003 przeżył nieudaną próbę [[zamach stanu|zamachu stanu]]; 7 listopada 2003 ponownie wygrał wybory prezydenckie zdobywając 66,69% głosów, ale wyniki tych wyborów opozycja również podała w wątpliwość. W sierpniu 2004 udało mu się stłumić kolejny zamach stanu, zorganizowany tuż przed planowaną wizytą we [[Francja|Francji]].
| |||