Wojskowa kariera Eickego na stanowisku pisarza kompanijnego i płatnika nie wyróżniała się niczym szczególnym. Za udział w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] (jako płatnik w 3 i 22 pułku piechoty) uzyskał jednak [[Żelazny Krzyż]] II klasy.
Po przegranej wojnie Eicke opuścił szeregi armii, lecz przez długi czas nie mógł się odnaleźć w cywilnym życiu. Sfrustrowany klęską i biedą niemal od razu zapałał nienawiścią do „zdradzieckiej” [[Republika Weimarska|Republiki Weimarskiej]]. RychłoSzybko wyczerpały się jego niewielkie oszczędności, a rodzina żony odmówiła dalszego wsparcia. Próbował uzyskać zawód [[policja]]nta, lecz kilkakrotnie zatrudniony w różnych miastach szybko tracił pracę. Powodem była nieskrywana nienawiść do Republiki i udział w antyrządowych manifestacjach. Ostatecznie w styczniu 1923 roku został zatrudniony w zakładach [[IG Farben]] w Ludwigshafen, początkowo jako sprzedawca, a następnie strażnik. Na tym stanowisku Eicke pracował aż do 1932 roku.
Radykalne poglądy Eickego, nienawiść do Republiki Weimarskiej i frustracja niską jakością życia rychło zbliżyły go do ruchu narodowosocjalistycznego. W 1928 roku Eicke wstąpił do [[Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników|NSDAP]] (nr identyfikacyjny 114901) stając się jednocześnie członkiem [[Sturmabteilung|SA]]. Decydujące dla jego dalszej kariery stało się jednak członkostwo w [[Schutzstaffel|SS]] nabyte 20 sierpnia 1930 roku (nr identyfikacyjny 2921).
Kariera Eickego w SS przebiegała w błyskawicznym tempie, gdyż jego energia, oddanie i niebywałe zdolności organizacyjne rychło zwróciły nań uwagę [[Heinrich Himmler|Heinricha Himmlera]]. Już w listopadzie 1931 r. Eicke uzyskał awans do stopnia [[Standartenführer|SS-Standarteführera]] i stanowisko dowódcy 10 pułku SS w Nadrenii-Palatynacie.
Służba w „[[Schutzstaffel|Sztafetach Ochronnych]]” rychło sprowadziła jednak na Eickego wiele kłopotów. Najpierw z powodu zaniedbywania obowiązków zwolniono go z pracy w zakładach I.G. Farben. W marcu 1932 roku został natomiast aresztowany przez policję i skazany na dwa lata więzienia za nielegalne posiadanie materiałów wybuchowych i przygotowywanie serii zamachów terrorystycznych oraz zabójstw politycznych w [[Bawaria|Bawarii]]. Interwencja sprzyjającego nazistom bawarskiego ministra sprawiedliwości doprowadziła jednak do odroczenia wykonania wyroku, a Eicke na rozkaz Himmlera opuścił Niemcy i uciekł do [[Faszyzm włoski|faszystowskich]] [[Włochy|Włoch]]. Pozostawał tam aż do momentu przejęcia władzy przez [[Adolf Hitler|Hitlera]].
Po powrocie do Niemiec kariera Eickego omal nie została definitywnie przerwana. Od 1931 r. znajdował się on bowiem w bardzo ostrym konflikcie z [[Gauleiter]]em [[Nadrenia-Palatynat|Nadrenii-Palatynatu]] [[Josef Bürckel|Josefem Bürckelem]]. Personalny spór doszedł do takiego stopnia, że 10 marca 1933 r. Eicke zorganizował pucz przeciw Bürckelowi. Jego wierni SS-mani zajęli szturmem siedzibę NSDAP w Ludwigshafen i zamknęli Gauleitera w schowku ze szczotkami. Bürckela uwolniła dopiero interwencja policji porządkowej. Rozwścieczony wyczynami Eickego Himmler nakazał usunąć go z szeregów SS i zamknąć bezterminowo w szpitalu psychiatrycznym.
