|
'''Ad abolendam haeresim''' ([[łacina|łac.]] ''Ku wykorzenieniu herezji'') – dekret papieża [[Lucjusz III|Lucjusza III]] z 4 listopada 1184, wydany na [[Synod|synodziesynod]]zie w [[Werona|Weronie]], gdzie był obecny również [[cesarz]] [[Fryderyk I Barbarossa]]. Dokument ten, przeznaczony dla biskupów, określał zasady prowadzenia inkwizycji w obliczu wzrostu ruchów heretyckich<ref> name="Banaszak">M. Banaszak, ''Historia Kościoła katolickiego'', t. 2: ''Średniowiecze'', Warszawa 1989, s. 168</ref>; zapoczątkował tzw. inkwizycję biskupią<ref>S. Tylus, ''Lucjusz III'', [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 11, Lublin 2006, kol. 102.</ref>.
== Charakterystyka ==
W dekrecie zostały wymienione następujące ruchy [[Herezja|heretyckie]]: [[katarzy]], [[Pataria mediolańska|pataria]], [[humiliaci]], [[Waldensi|biedni z Lyonu]], [[arnoldyści]]. Zobowiązano w nim biskupów do ścigania herezji<ref> M. name="Banaszak, ''Historia Kościoła katolickiego'', t. 2: ''Średniowiecze'', Warszawa 1989, s." 168</ref>. Mieli oni w tym celu wizytować parafie. W razie potwierdzenia podejrzeń o herezję, miano przeprowadzić dochodzenie. Jeśli ono poświadczało ten fakt – odstępca od wiary miał być przekazywany władzy świeckiej w celu poniesienia ''należytej kary'' (''animadversio debita''). Władza świecka, pod groźbą [[Ekskomunika|ekskomuniki]] i nałożenia [[Interdykt]]u, musiała niezwłocznie zająć się sprawą<ref>K. Warecki, ''Inkwizycja'', [w:] Encyklopedia Białych Plam, t. VIII, Radom 2002, s. 177.</ref><ref>P. Pierrard, ''Historia Kościoła Katolickiego'', Warszawa 1984, s. 112.</ref>.
Dokument nie wspomina nic o prześladowaniu o charakterze fizycznym czy o karze śmierci<ref>A. Weiss, ''Inkwizycja'', [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 7, Lublin 1997, kol. 240.</ref>.
|
