Egiptologia: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwsze podróże w celu poszukiwania zabytków rozpoczęły się u schyłku XVI i początku XVII wieku. Pewien nieznany z imienia Wenecjanin odwiedził w 1589 roku Górny Egipt i Dolną Nubię docierając aż do el-Derr. W pozostawionym manuskrypcie zaświadczył, że nie podróżował dla żadnego konkretnego celu, lecz tylko po to, by zobaczyć „tyle pysznych budowli, kościołów, posągów, obelisków i kolumn”. Za najbardziej godne uwagi Wenecjanin uznał świątynie Karnaku i Luksoru. Jedną z ważniejszych postaci był Włoch Pietro della Valle (1586-16521586–1652), który odbył w latach 1616-16261616–1626 podróż przemierzając całą wschodnią część basenu Morza Śródziemnego, przywożąc do ojczyzny egipskie mumie i manuskrypty koptyjskie. Badania ówczesnych podróżników nie są jeszcze nazywane mianem archeologicznych.

Do rozwoju badań nad piramidami egipskimi przyczynił się poprzez swoje prace [[John Greaves]] (1602-16521602–1652). W 1646 wydał dzieło ''Pyramidographia, or a Discours of the Pyramids in Aegypt'' (Piramidografia czyli rozprawa o piramidach w Egipcie). Autor dwukrotnie odwiedził [[Giza|Gizę]], zmierzył i przebadał piramidy, swoje ustalenia krytycznie skonfrontował z tekstami starożytnymi im poświęconymi. Greaves odwiedził także [[Sakkara|Sakkarę]]. Rezultat przeprowadzonych prac był dużo bardziej przenikliwy i dokładny niż jakiekolwiek inne z tego samego okresu.

Od końca XVII wieku wzrasta liczba podróżników odwiedzających Egipt. Dzieła publikowane po powrocie obejmować zaczęły także użyteczne rysunki zabytków. Francuski jezuita Claude Sicard (1677-17261677–1726) zbadał z polecenia francuskiego regenta zabytki Górnego Egiptu. On też jako pierwszy nowożytny podróżnik, w oparciu o źródła starożytne, zidentyfikował Teby i prawidłowo określił [[Kolosy Memnona]] i [[Dolina Królów|Dolinę Królów]]. Następnym ważnym podróżnikiem był Duńczyk Frederik Ludwig Norden (1708-421708–1742). Dzieło opisu podróży odbytej w latach 1737-381737–1738, wydane już po jego śmierci, wspaniale ilustrowane, wznawiano w kolejnych edycjach od 1751 do końca XVIII wieku.

Egiptowi stopniowo poświęcało się coraz więcej miejsca w sławnych publikacjach, m.in. w wielotomowych kompilacjach Bernarda de Montfaucona (publikacja: 1719-241719–1724) i barona de Caylusa (1752-641752–1764).