Kościół Bożego Ciała w Bytomiu: Różnice pomiędzy wersjami

'''Kościół Bożego Ciała w Bytomiu''' – [[Kościół łaciński|rzymskokatolicka]] [[świątynia]] położona w [[diecezja gliwicka|diecezji gliwickiej]] w [[Miechowice|Miechowicach]], dzielnicy [[Bytom]]ia przy ul. Kasztanowej 3.

 

[[Plik:MOs810 WG 2018 8 Zaleczansko Slaski (Corpus Christi church in Miechowice, Bytom) (5).jpg|thumb|left|200px|Wnętrze]]

Kościół w Bytomiu-[[Miechowice|Miechowicach]] wzniesiony został w latach 1914–1917 na podstawie projektu architekta Teodora Ehla. Budowę rozpoczęto 1 kwietnia 1914 roku. Prace zostały wykonane pod bezpośrednim kierownictwem proboszcza miechowickiej [[Parafia Świętego Krzyża w Bytomiu-Miechowicach|parafii Świętego Krzyża]] księdza prałata Jana Kubotha. Kościół ma 48 metrów długości, 29 metrów szerokości i powierzchnię 777 m². Budowę kościoła ukończono w 1917 roku. Uroczystej konsekracji dokonał 6 października 1917 roku ówczesny [[arcybiskup]] [[Biskupi wrocławscy|metropolita]] [[Archidiecezja wrocławska|wrocławski]] [[kardynał]] [[Adolf Bertram]]. Parafia została [[Erygowanie|erygowana]] 1 maja 1918 roku. Kościół Bożego Ciała jest trójnawową [[bazylika|bazyliką]], murowany z cegły i otynkowany, wzniesiony na planie krzyża łacińskiego. Wystrój kościoła jest stylowy, stanowi połączenie nowoczesnego funkcjonalizmu z [[Architektura neobarokowa|neobarokiem]]. Obrazuje życie, mękę, śmierć i chwałę [[Jezus Chrystus|Chrystusa]]. Powstał wówczas imponujących rozmiarów ołtarz główny z pięknym obrazem przedstawiającym Ostatnią Wieczerzę namalowanym przez nieznanego artystę szkoły monachijskiej (być może namalowany został przez Antona Figla z Monachium, współpracującego w Bytomiu z Teodorem Ehlem). Obecnie główny ołtarz zdobią także rzeźby przedstawiające [[święty|święta]] [[Jadwiga Śląska|Jadwigę]] i świętego [[Jacek Odrowąż|Jacka]]. Z tego okresu pochodzą też ołtarze boczne: [[Maria z Nazaretu|Najświętszej Maryi Panny]], [[Serce Jezusa|Najświętszego Serca Pana Jezusa]] i [[Matka Boska Bolesna|Matki Bożej Bolesnej]]. W latach 1951 – 1969 uzupełniono wystrój wnętrza kościoła o kolejne ołtarze: [[Franciszek z Asyżu|świętego Franciszka]], [[Krzyż Prawdziwy|świętego Krzyża]], [[Droga krzyżowa#Stacje drogi krzyżowej|III upadku Pana Jezusa pod krzyżem]], Pana Jezusa na Górze Oliwnej, świętej [[Barbara z Nikomedii|Barbary]] i ołtarz soborowy, chrzcielnicę w formie osobnego ołtarza, ambonę. Wszystkie prace rzeźbione w drewnie i polichromowane, utrzymane w bardzo stylowym neobaroku wykonał artysta rzeźbiarz Franciszek Masorz z Rybnika. Malowidło ścienne na łuku przed prezbiterium przedstawiające [[Cudowne rozmnożenie chleba|„cudowne rozmnożenie chleba”]] zniszczone pod wpływem działania szkód górniczych, zostało w 1989 roku odtworzone przez malarza Pawła Majoka. Wieża o wysokości 47 metrów została ukończona 24 lipca 1915 roku. Zgodnie z projektem hełm wieży miał być pokryty blachą miedzianą, lecz ze względu na [[II wojna światowa|II wojnę światową]] został wykonany z dachówek, po remoncie w 1980 roku dach wyłożono blachą cynkową, następnie wymieniono pokrycie na blachę miedzianą w czasie remontu 1996 roku. W narożach wieży tworzących boki ośmiokąta usytuowane są rzeźby symbolizujące czterech ewangelistów: [[anioł]] (święty [[Mateusz Ewangelista|Mateusz]]), byk (święty [[Łukasz Ewangelista|Łukasz]]), lew (święty [[Marek Ewangelista|Marek]]) i orzeł (święty [[Jan Ewangelista|Jan]]). Tutaj także umiejscowiono cztery zegary.