Operacja Tonga: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m int.
m jęz.
Linia 62:
=== Start ===
[[Plik:D-day - British Forces during the Invasion of Normandy 6 June 1944 CL26.jpg|thumb|left|Bombowce [[Handley Page Halifax]] służące jako holowniki szybowców wraz z szybowcami [[Airspeed Horsa|Horsa]] i [[General Aircraft Hamilcar|Hamilcar]] czekają na lotnisku RAF Tarrant Rushton na wylot do Normandii]]
Operacja Tonga rozpoczęła się 5 czerwca o godz. 22:56, kiedy sześć [[samolot bombowy|ciężkich bombowców]] [[Handley Page Halifax]] wystartowało z lotniska RAF Tarrant Rushton holując sześć szybowców [[Airspeed Horsa|Horsa]] przenoszących siły przeznaczone do wykonania operacji Deadstick; składały się one z kompanii D, 2. batalionu Pułku Lekkiej Piechoty Oxfordshire and Buckinghamshire (część 6 Brygady Spadochronowej, ale dołączonej do 5 Brygady Spadochronowej na wczesnym etapie inwazji) wzmocnionej dwoma dodatkowymi plutonami z kompanii B i grupą saperów z [[Royal Engineers]] pod dowództwem mjr. [[John Howard (wojskowy)|Johna Howarda]], których zadaniem było zdobycie mostów nad Kanałem Caen i rzeką Orne<ref>Harclerode, op. cit., s. 309</ref>. Kilka minut później, między 23:00 a 23:20, wystartowało sześć [[samolot transportowy|transportowców]] [[Armstrong Whitworth Albemarle]] przenoszących ''Pathfinders'' z 22. samodzielnej kompanii spadochronowej, którzy mieli naprowadzać samoloty na ich strefy zrzutu<ref>Buckingam, op. cit., s. 119</ref>. Kolejne szesnaście Albemarlesów podążyło za transportami przenoszących ''Pathfinders'', transportując elementy 9. batalionu spadochronowego, kanadyjskiego 1. batalionu spadochronowego i kwaterę główną 3 Brygady Spadochronowej<ref name="Buckingam s. 120">Buckingam, op. cit., s. 120</ref>.
 
Trzydzieści minut później reszta transportowców z dywizją na pokładzie zaczęła startować. Fala została podzielona na trzy grupy. Pierwsza składała się z 239 transportów [[Douglas C-47 Skytrain]] i [[Short Stirling]], a także siedemnastu szybowców Horsa, przewożących większość 3 i 5 Brygady Spadochronowej oraz ich ciężki sprzęt. Siły te miały wylądować w wyznaczonych strefach zrzutu o godz. 00:50. Druga grupa miała wylądować o 3:20 i składała się z sześćdziesięciu pięciu szybowców Horsa oraz czterech szybowców Hamilcar transportujących kwaterę główną dywizji oraz baterię przeciwpancerną. Ostatnia grupa składała się z trzech szybowców Horsa przenoszących saperów i żołnierzy 9. batalionu spadochronowego, którzy mieli wylądować w okolicach baterii Merville o 4:30<ref name="Buckingam s. 120" />.
Linia 69:
{{Główny artykuł|Operacja Deadstick}}
[[Plik:Pegasus Bridge, June 1944 B5288.jpg|thumb|Most na Kanale Caen, czerwiec 1944 r.; później przemianowany na [[Most Pegaza]] na cześć [[pegaz (mitologia)|mitycznego skrzydlatego konia]] widocznego na naszywkach mundurowych brytyjskich sił powietrznodesantowych<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Moreman | imię = Tim | nazwisko2 = Smith | imię2 = Carl | nazwisko3 = Rottman | imię3 = Gordon L. | nazwisko4 = Quarrie | imię4 = Bruce | nazwisko5 = Antill | imię5 = Peter | tytuł = Airborne: World War II Paratroopers in Combat | url = | wydanie = | wydawca = Osprey | miejsce = Bloomsbury | data = 2007 | strony = 227 | język = en}}</ref>]]
Pierwszą jednostką 6 Dywizji Powietrznodesantowej, która wylądowała w Normandii, była kompania mjr. Howarda przeznaczona do operacji Deadstick<ref name="Air Ministry s. 73">Air Ministry, op. cit., s. 73</ref>. Siły te wylądowały na sześciu szybowcach w ciągu pięciu minut (o godz. 00:15 do 00:20); trzy z nich usiadły w pobliżu mostu na Kanale Caen, a dwa w okolicach mostu na rzece Orne; ostatni szybowiec wylądował ok. 13 km dalej z powodu błędu nawigacyjnego<ref>Buckingam op. cit., s. 120–121</ref><ref>Harclerode, op. cit., s. 312–313</ref>. Po wylądowaniu, oddziały wyszły z ukrycia i zaatakowały niemieckie pozycje. Na moście nad Kanałem Caen Brytyjczycy szturmowali niemieckie stanowiska w okopach, zlikwidowali wartowników i wrzucili [[granat ręczny|granaty]] do betonowego bunkra, w którym znajdował się [[detonator]] potrzebny do odpalenia [[materiał wybuchowy|ładunków wybuchowych]] na moście<ref name="Buckingam s. 122">Buckingam op. cit., s. 122</ref>. Na przeprawie nad rzeką Orne gniazdo [[karabin maszynowy|karabinu maszynowego]] zostało stłumione ogniem [[moździerz]]owym, co zakończyło zorganizowany opór. Oba mosty zostały zabezpieczone w ciągu piętnastu minut kosztem utraty jednego zabitego i dwóch rannych<ref>Harclerode, op. cit., s. 313</ref>. Odkryto również, że mosty nie były zaminowane materiałami wybuchowymi, jak sądzono w czasie przygotowań do operacji<ref name="Buckingam s. 122" />.
 
Kiedy żołnierze Howarda czekali na lądowanie reszty dywizji i przybycie 7. batalionu spadochronów w celu wzmocnienia ich pozycji, musieli odeprzeć kilka spontanicznych prób odbicia mostów przez Niemców. O 1:30 dwa niemieckie [[czołg]]i próbowały wjechać na most, ale zostały odparte poprzez zniszczenie jednego z nich pociskiem z [[granatnik PIAT|granatnika PIAT]]<ref>Buckingam, op. cit., s. 129</ref>.