Władysław III Laskonogi: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Mathiasrex (dyskusja | edycje) kat. |
m uzup. , źródła/przypisy |
||
Linia 86:
Oddanie Kalisza w obce ręce wywołało niezadowolenie Władysława Odonica, który uważał to miasto za część należnej mu ojcowizny. Młodemu Odonicowi (liczył w tym momencie ok. 16 lat) udało się uzyskać poparcie części możnych wielkopolskich i przede wszystkim [[Biskupi gnieźnieńscy|metropolity gnieźnieńskiego]] [[Henryk Kietlicz|Henryka Kietlicza]], którzy pragnęli przy okazji zmusić Laskonogiego do reform, przywilejów dla kościoła i ograniczenia władzy monarszej.
Powstanie, jakie wówczas wybuchło, nie było jednak zbyt dobrze przygotowane i obaj sprzymierzeńcy – Władysław Odonic i Henryk Kietlicz musieli się ratować ucieczką na dwór Henryka Brodatego. Również obłożenie Laskonogiego przez arcybiskupa w 1206 [[ekskomunika|klątwą kościelną]]<ref>Marek Urbański, ''Poczet królów i książąt polskich''. Warszawa 2005, s.89.</ref> niewiele powstańcom pomogło, gdyż swego poparcia synowi Mieszka III udzielił [[biskupi poznańscy|biskup poznański]] [[Arnold II (biskup poznański)|Arnold II]].
== Przyjęcie wygnańców na dworze we Wrocławiu. Odonic księciem kaliskim ==
| |||