Polskie Siły Powietrzne we Francji: Różnice pomiędzy wersjami

Po upadku Polski, zaczęto tworzyć nowe jednostki we Francji. Na podstawie umowy lotniczej z Francją podpisanej 4 stycznia 1940 przystąpiono do sformowania 2 dywizjonów lotniczych wraz z personelem naziemnym, 2 eskadr współdziałania oraz bliżej niekreślonej ilości rezerwowych jednostek kadrowych. 10 stycznia pierwsza grupa lotników została skierowana do Bazy Lotniczej w Montpellier (grupę tę później nazywano Eskadrą [[Montpellier]]) i rozpoczęła szkolenie, które pierwotnie było zaplanowane na 3 do 4 miesięcy, jednak na skutek szybkich postępów u kursantów zostało zakończone po upływie miesiąca. Po zakończeniu szkolenia w dniu 26 marca podczas uroczystej odprawy, piloci Eskadry zostali przydzieleni kluczami do francuskich dywizjonów celem odbycia praktyki frontowej{{odn|Cynk|2002}}.

Po ukończeniu kursu w Montpellier, następne grupy szkoliły się już w [[Lotnisko Lyon Bron|ośrodku Bron pod Lyonem]]. A należały do nich: [[Dywizjon I/145]] (warszawski) -– który jako jedyny ukończył proces formowania i wziął udział w walkach jako kompletna jednostka wyposażona w myśliwce [[Caudron CR.714]] (przerobione na wojskowe samoloty sportowe, była to jedyna jednostka używająca tych samolotów), Dywizjon II/145 (krakowsko-poznański) -– który do dnia kapitulacji Francji nie ukończył procesu formowania i nie wziął udziału w walkach oraz Dywizjon III/145 (dębliński) nazywany później tzw Dywizjonem Fińskim, gdyż był wstępnie przeznaczony do wsparcia brytyjsko-francuskiego korpusu ekspedycyjnego wspierającego wojska fińskie odpierające agresję ZSRR w 1940 -– który również nie zdołał wziąć udziału w walkach ze względu na wcześniej podpisane radziecko-fińskie zawieszenie broni.

W dniu 1 marca odpłynął do francuskiej Afryki Północnej oddział składający się z mechaników, instruktorów oraz uczniów, którzy w Polsce przeszli jedynie częściowe przeszkolenie lotnicze, a w ośrodkach na terenie Afryki mieli zostać doszkoleni. Oddział ten został rozlokowany na 4 lotniskach: w [[Rabat|Rabacie]], [[Marakesz|Marakeszu]], [[Blida|Blidzie]] i [[Maison Blanche]]. W Rabacie znajdowała się szkoła obserwatorów lotniczych i w niej ulokowano 2 polskie eskadry (37 pilotów i 17 mechaników). W ciągu 4 miesięcy szkolenia wylatano ok. 4000 lotów przy czasie łącznym ok. 2100 godz. W Marakeszu szkoliło się ponad 200 pilotów, którzy w Polsce ukończyli szkolenie wstępne. Po ukończeniu kursu zostali oni w większości zakwalifikowani na kurs wyższego pilotażu w [[Fez|Fezie]]. W Blidzie znajdowała się szkoła bombardowania i strzelania powietrznego, do której przydzielono 35 pilotów i 95 osób personelu naziemnego. Piloci, w większości instruktorzy polskich szkół lotniczych, po krótkim przeszkoleniu zostali przydzieleni do zadań instruktorskich. W parku lotniczym w Maison Blanche pracowało ok. 200 polskich mechaników lotniczych stanowiąc trzon wykwalifikowanego personelu bazy.

Ponadto w okresie od podpisania umowy lotniczej do dna kapitulacji Francji ponad 20 wyższych oficerów zostało przydzielonych na praktykę do francuskich sztabów lotniczych, a jeden ukończył Francuską Wyższą Szkołę LotntnicząLotniczą.

Polscy piloci latali na wielu typach maszyn, m.in. [[Morane-Saulnier MS.406]], [[Caudron CR.714]], [[Curtiss P-36 Hawk]].

Rozkazem Wodza Naczelnego z dnia 1 grudnia 1939 zostały awansowane do stopnia poporucznikapodporucznika lotnictwa i przyjęte do PSP wyszkolone jeszcze w kraju 4 pilotki: [[Wanda Modlibowska]], [[Zofia Turowicz|Zofia Szczecińska-Turowicz]], [[Stefania Wojtulanis-Karpińska|Stefania Wojtulanis]] i [[Anna Leska]].

W okresie 27 marca - 20 kwietnia 1940