Program Powszechnej Prywatyzacji: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
poprawa linków |
||
Linia 4:
== Uchwalenie ustawy ==
Pierwszy projekt ustawy o powszechnej prywatyzacji i narodowych funduszach inwestycyjnych wpłynął do Sejmu 31 sierpnia 1992, zaraz po powstaniu [[rząd Hanny Suchockiej|rządu Hanny Suchockiej]]<ref name=autonazwa2>[http://orka.sejm.gov.pl/proc1.nsf/0/FB4CE6180B357067C125745F00314587?OpenDocument Rządowy projekt ustawy o powszechnej prywatyzacji i narodowych funduszach inwestycyjnych].</ref>. Pomysłodawcą programu był [[Janusz Lewandowski]] [[Ministerstwo Przekształceń Własnościowych|minister przekształceń własnościowych]] w rządzie Suchockiej oraz [[Jan Szomburg]]<ref>[http://web.archive.org/web/20160422112619/http://akson.sgh.waw.pl/~pwac/sknrk/nfi/index.htm Piotr Czarnecki, Piotr Wac – Program Powszechnej Prywatyzacji, akcje NFI na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie].</ref>. Sprawozdawcą w imieniu trzech [[komisja sejmowa|komisji sejmowych]] był [[Marcin Przybyłowicz]]. Na posiedzeniu Sejmu 18 marca 1993 projekt został odrzucony przez Sejm (181 – za, 203 – przeciw)<ref name=autonazwa2 />. Projekt upadł, gdyż przeciwko zagłosowała nie tylko cała [[opozycja (polityka)|opozycja]], ale także część posłów koalicyjnych ze [[Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe|Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego]] i [[Porozumienie Ludowe|Porozumienia Ludowego]]<ref name=autonazwa1>Antoni Dudek – Pierwsze lata III Rzeczypospolitej, 1989-2001. Kraków, 2004. {{ISBN|83-86225-64-5}}; s. 286.</ref>.
Niemal natychmiast (3 kwietnia 1993) projekt został wniesiony ponownie, jako pilny projekt rządowy. Tym razem sprawozdawcą dwóch komisji sejmowych był [[Wojciech Arkuszewski]]. Projekt został uchwalony już 30 kwietnia 1993 (215 – za, 178 – przeciw)<ref>[http://orka.sejm.gov.pl/proc1.nsf/0/6C2EE46EE200BF35C125745F003149BB?OpenDocument Rządowy projekt ustawy o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji wraz z projektami podstawowych aktów wykonawczych. (druk nr 831 z dn. 1993-03-30)].</ref>. Przeciwko byli posłowie [[Konfederacja Polski Niepodległej|Konfederacji Polski Niepodległej]], [[Polskie Stronnictwo Ludowe|Polskiego Stronnictwa Ludowego]], [[Porozumienie Centrum|Porozumienia Centrum]], [[Ruch dla Rzeczypospolitej|Ruchu dla Rzeczypospolitej]], [[Unia Pracy|Unii Pracy]] oraz 15 posłów ZChN. O uchwaleniu projektu zdecydowały głosy posłów [[Sojusz Lewicy Demokratycznej|Sojuszu Lewicy Demokratycznej]]. Było to możliwe dzięki porozumieniu między władzami [[Unia Demokratyczna|Unii Demokratycznej]] i [[Kongres Liberalno-Demokratyczny|Kongresu Liberalno-Demokratycznego]] z postkomunistami. UD i KLD obiecały SLD pomoc w wyborze [[Marek Siwiec|Marka Siwca]] na członka [[Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji|Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji]]<ref name=autonazwa1 />.
Linia 25:
Okres dystrybucji świadectw udziałowych trwał od 22 listopada 1995 r. do 26 listopada 1996 roku. Świadectwa odebrało 96% uprawnionych obywateli.
31 grudnia 2005 większość NFI weszła w stan likwidacji, gdyż wygasły umowy łączące firmy zarządzające ze [[Skarb
== Ocena programu ==
Linia 32:
Surową ocenę wystawił programowi premier [[Kazimierz Marcinkiewicz]]: „Cały program NFI trzeba będzie powoli, spokojnie, w zaciszu prokuratorskich gabinetów prześwietlić. To naprawdę dla zdrowia państwa bardzo ważne. Był to głośny program prywatyzacyjny, sprywatyzowano 500 największych polskich firm, a dziś wiadomo, ze po tym programie nie zostało prawie nic, została tylko jedna wielka niewiadoma: gdzie się podziały pieniądze”<ref>„Władza to znaczy służba. Z prezesem Rady Ministrów Kazimierzem Marcinkiewiczem rozmawiają Małgorzata Goss i Julia M. Jaskólska”, GONIEC, 11-17 listopada 2005.</ref>.
Dziś ekonomiści uważają, że „Narodowe fundusze inwestycyjne to stracona okazja prywatyzacyjna”<ref>[http://www.polskieradio.com/news_det.aspx?id=75155&kat=60 Mija 15 lat od referendum uwłaszczeniowego referendum „prywatyzacyjnego”].</ref>. „NFI można porównać do słynnej definicji szampana w [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]], czyli napoju, który klasa robotnicza piła ustami swoich przedstawicieli”. Przeciętny Polak zarobił na NFI po ok. 100 złotych, bo tyle mógł dostać za sprzedaż świadectwa udziałowego<ref>[http://www.wprost.pl/ar/89507/Narodowe-Fundusze-Interesikow/?I=1220 Jan Piński, Aleksander Piński – Narodowe Fundusze Interesików, Wprost nr 17 z 2006.]</ref>.
== Przypisy ==
| |||