Ignacy Reifer: Różnice pomiędzy wersjami

==Życiorys==

Urodził się w rodzinie Abrahama Hirsza Reifera i Matyldy z domu Rosenbaum, którzy byli właścicielami sklepu drogeryjnego. Po ukończeniu chrzanowskiego gimnazjum im. Stanisława Staszica w 1926 wyjechał do [[Brno|Brna]], gdzie studiował na Wydziale Chemicznym na tamtejszej politechnice. Równocześnie wstąpił do [[Komunistyczna Partia Polski|Komunistycznej Partii Polski]] za co był więziony przez pięć miesięcy. Od 1930 należał do [[Komunistyczna Partia Czechosłowacji|Komunistycznej Partii Czechosłowacji]], za co został wydalony w 1932 z [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]]. Wcześniej obronił pracę na temat analizy stopów miedzi, brązu i srebra na drodze miareczkowej i uzyskał tytuł [[Doktor (stopień naukowy)|doktora]]. Po przeniesieniu się do [[Austria|Austrii]] wstąpił do tamtejszej [[Komunistyczna Partia Austrii|Partii Komunistycznej]], używał pseudonimu ''"Marek"'' i był kierownikiem do spraw propagandy ideologicznej. W 1933 rozpoczął pracę naukową na [[Uniwersytet Wiedeński|Uniwersytecie Wiedeńskim]] jako asystent chemii analitycznej i biologicznej u prof. Fritza Rappaporta w instytucie patologii ogólnej i doświadczalnej. W 1937 opuścił [[Austria|Austrię]] i przez [[Wielka Brytania|Wielką Brytanię]] wyjechał do [[Nowa Zelandia|Nowej Zelandii]], gdzie pracował jako chemik, a w późniejszym czasie jako starszy biochemik w zakładzie chemii roślin Ministerstwa Badań Naukowych i Przemysłowych Nassey Agricultural College w [[Palmerston North]]. W 1945 został pracownikiem naukowym Instytutu Chemii. Przez cały pobyt w Nowej Zelandii był członkiem tamtejszej partii komunistycznej i używał pseudonimu ''"Drew"'', w 1942 założył [[Komitet Wszechsłowiański|Wszechsłowiański Związek Nowej Zelandii]] i pełnił w nim funkcję sekretarza. W 1948 powrócił do Polski i wstąpił w szeregi [[Polska Partia Robotnicza|Polskiej Partii Robotniczej]], a po zjednoczeniu do [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]]. Początkowo był rzeczoznawcą chemicznym w [[Ministerstwo Obrony Narodowej|Ministerstwie Obrony Narodowej]], po roku przedstawił pracę habilitacyjną pt. ''"Amoniak w ekstraktach roślinnych. Rola mocznika"'' w [[SGGW|Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego]], gdzie równocześnie został kierownikiem zakładu biochemii Wydziału Ogrodniczego. W 1950 został równolegle kierownikiem zakładu biochemii Wydziału Rolnego, rok później uzyskał tytuł [[Profesor nadzwyczajny|profesora nadzwyczajnego]]. Należał do grona organizatorów założonego w 1952 Instytutu Biochemii i Biofizyki [[Polska Akademia Nauk|Polskiej Akademii Nauk]], gdzie przez siedemnaście lat zajmował stanowisko kierownika Zakładu Biochemii Roślin i był wicedyrektorem instytutu dla spraw naukowych. W 1957 został [[Profesor zwyczajny|profesorem zwyczajnym]], od 1965 nawiązał współpracę z [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetem Jagiellońskim]] gdzie był współorganizatorem Katedry Biochemii i Biofizyki, którą kierował od 1969 do 1970. Ze względu na zły stan zdrowia przeszedł do Zakładu Biochemii Roślin w Instytucie Biologii Molekularnej, którym kierował do śmierci.

 

==Członkostwo==