T2K: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:The entire view of J-PARC.jpg|mały|Ośrodek akceleratorowy [[J-PARC]] z lotu ptaka.]]T2K wykorzystuje [[Neutrina akceleratorowe|wiązkę neutrin]] lub antyneutrin mionowych wytwarzaną w ośrodku [[J-PARC]] przy użyciu wiązki [[proton]]ów, które zostały wcześniej stopniowo przyspieszone do energii 30 GeV przez system trzech [[Akcelerator cząstek|akceleratorów]]: najpierw do 400 MeV przez [[akcelerator liniowy]] Linac, następnie do 3 GeV przez [[synchrotron]] RCS (Rapid Cycle Synchrotron), a na koniec do 30 GeV przez [[synchrotron]] MR (Main Ring). [[Proton]]y zderzają się z tarczą [[grafit]]ową wytwarzając [[mezony]], głównie [[Pion (cząstka)|piony]] (~90% wyprodukowanych cząstek) i [[kaon]]y (~10%), które są następnie skupiane przez układ trzech magnesów i kierowane do objętości zwanej tunelem rozpadu. W zależności od polaryzacji magnesów skupiane są cząsteczki dodatnie lub ujemne. Dodatnie piony i kaony rozpadają się głównie na μ⁺ i ν_μ tworząc wiązkę neutrin mionowych, natomiast ujemne piony i kaony rozpadają się głównie na μ^- i {{nadkreślenie|ν}}_μ tworzące wiązkę antyneutrin mionowych. Pozostałe [[hadrony]] i naładowane [[lepton (mechanika kwantowa)|leptony]] są zatrzymywane przez 75-tonowy blok grafitu (ang. beam dump) i w gruncie, podczas gdy [[neutrino|neutrina]] poruszają się pod ziemią w kierunku dalekiego detektora.