T2K jest pierwszym eksperymentem, w którym zastosowano pozaosiową wiązkę neutrin. Wiązka neutrin w J-PARC została zaprojektowana w taki sposób, aby może było ją skierować 2–3 stopnie od dalekiego detektora [[Super-Kamiokande]] i od jednego z bliskich detektorów - detektora ND280. Kąt pozaosiowy został wybrany dona 2,5°, aby zmaksymalizować prawdopodobieństwo oscylacji w odległości odpowiadającej dalszemudalekiemu detektorowi, które dla 295 km sąjest największe dla neutrin o energii około 600 MeV. Dodatkowo, wW tym zakresie energii dominującym rodzajem oddziaływań neutrin są oddziaływania quasi-elastyczne z wymianą [[Bozon W|prądów naładowanych]] (ang. Charged Current Quasi-Elastic - CCQE), dla których możliwe jest wyznaczenie energii oddziałującego neutrina tylko na podstawie [[Pęd (fizyka)|pędu]] i kierunku wytworzonego naładowanego [[Lepton (mechanika kwantowa)|leptonu]]. Wysoko-energetyczny ogon rozkładu energii neutrin jest tłumiony dzięki poza-osiowej konfiguracji, co zmniejsza liczbę oddziaływań z produkcją mezonów, które są tłem w badaniu oscylacji w eksperymencie T2K.<ref name="t2knim"/><ref name="t2kflux">{{cytuj pismo |autor=T2K Collaboration |tytuł=T2K neutrino flux prediction |czasopismo=Physical Review D |data=2 January 2013 |wolumin=87 |wydanie=1 |strony=012001 |doi=10.1103/physrevd.87.012001|arxiv=1211.0469|bibcode=2013PhRvD..87a2001A }}</ref>
