W roku 1363 król francuski [[Jan II Dobry (król Francji)|Jan II Dobry]] z dynastii WalezjuszyWalezjuszów nadał swojemu najmłodszemu synowi [[Filip II Śmiały|Filipowi Śmiałemu]] księstwo [[Burgundia|Burgundii]]. Wkrótce Filip poróżnił się ze swoim ojcem, zamierzając prowadzić w księstwie własną politykę. Powiększył on także swój obszar władzy o tereny [[Flandria (region)|Flandrii]] i hrabstwa Burgundii. Jego następcy dołączyli do Burgundii ziemie [[Brabancja (kraina historyczna)|Brabancji]], [[Pikardia|Pikardii]] i [[Księstwo Limburgii|Limburgii]]. W ten sposób burgundzka linia dynastii WalezjuszyWalezjuszów stworzyła feudalną siłę, oficjalnie podporządkowaną koronie francuskiej i cesarzowi, faktycznie jednak będącą samodzielnym państwem. Posiadając rejony Brabancji i Flandrii władcy burgundzcy znajdowali się w posiadaniu najmocniejszych gospodarczo regionów w ówczesnej Europie. Wpływy z podatków były tu kilkakrotnie wyższe, aniżeli w słabszym politycznie i gospodarczo Świętym Cesarstwie Rzymskim. Dynastia burgundzka prowadziła politykę ekspansjonalizmu, mającą na celu związanie północnych i południowych ziem. W roku 1435 w układzie z Arras, Burgundowie zrzekli się zależności lennej od Francji. W tym samym roku Burgundowie odmówili podporządkowania lennego cesarzowi. Od roku 1467, w którym do władzy doszedł [[Karol Zuchwały]], celem Burgundów stało się zbudowanie silnego królestwa. Ambicje Karola sięgały nawet pozycji cesarza. Pierwszym jego celem było rozszerzenie władzy książęcej na ziemie [[Lotaryngia|Lotaryngii]]. Władca nie posiadał jednak syna, co groziło wymarciem dynastii burgundzkiej.
